Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overkomen uit niemandsland. En verdomd: Met zijn kenmerkende loopje…
Je blik zeilt schuin aan die van de fotograaf weg van mij. Over de hordes worden je ogen heiig van de verte waaruit de onkenbare bekende zal naderen. Je kijkt ernstiger dan volgens je jeugd aannemelijk is. In je strakke truitje waarin de motten geen gaten zullen vreten verheft zich…
Op de plaats waar Lydia Rood voor de caravan op de campingwei haar tweede huid tatoeëerde bleef na haar vertrek de afdruk van haar lichaam de hele verdere zomer staan in het gras; een groot warm hazeleger. De halmen hadden eerbiedig voor haar gebogen en weigerden zich weer op te…
Ik kniel voor een stille miniatuursnelweg waar tegenliggers elkaar herkennen via hun antennes. De pensionbeheerster mag ik houden voor liefste tante. Zij stopt mij in mijn droom Vannacht zal ik in haar witte gestevenheid bijkomen van het verhaal op de vluchtstrook. Morgen als laatste daad van aanhankelijkheid eet ik mevrouw…
Ik stap in de kano, wankel maar vind al snel een evenwicht. Mijn armen zwellen op, juichen van ver geroepen uit een verdoving krijgen zij vanzelf een ritme worden met de peddel onbuigzaam, sterk en hard. O, ik wil weer duistere monsters vermoeden in het duistere water! Wat zich ophield…
‘Zuurstof aanwezig’. Gelukkig; daarom hoeft het gesprek niet stil te vallen. Het is moeilijk over jezelf te praten. Daarom iemands kooiconstructie ‘Ik heb wel es heurd…’ Een vrouw in een hoekje zit niet om woorden verlegen puzzelt stil voor zich heen vraagt naar geen betekenis. ‘Minsen binnen zulf ook wel…
De fotograaf verbond hen in het echt. Mijn ouders in zwemkleding hun hoofden even Siamese tweeling zodat ze in het kader pasten. Met de Provençaalse zon in de rug en het bladerdak dicht genoeg om het bovenleed af te vangen. De overtuiging leefde dat niets hen klein kon krijgen. Wij…
Voor één oom blijf ik zijn leven lang het mispuntneefje dat stiekem zijn in huiskamer rondrennend zusje pootje haakte zodat ze het patroon van de kokosmat ingeprent kreeg. Uit haar voorhoofd is dat merkteken al snel weer verdwenen. © André Degen
Mannen willen in vlammen staren niet hoeven praten en drank in schedels gieten. Mannen willen vlammen voor hen zien dansen heet, grillig, onvermoeibaar. Vonken zien opspringen vuurvliegjes die even naar de hemel reiken en dan uitdoven. Mannen willen vlammen om takken zien likken zo lang in de vlammen kijken dat…
Ik word kalm van het stilleven van een lijk op zijn eennalaatste rustplaats. Gestolde levenslopen daal ik af. Mij wordt gelukkig niet gevraagd waaraan ik denk als ik voor me uit staar. Mij blijft het raadsel boeien waarom de mens altijd van zich af meent te schieten. Bij het dichtklikken…
