Zo zachtmoedig kunnen mensenogen niet kijken vooral niet bij de laatste injectie. De eennalaatste die de voordood inbracht verdreef eindelijk jouw pijn; je ogen verschoten ervan terug tot hun rustkleur. Je liet je gedwee de dood injagen en keek mij die dat meehielp te doen dankbaar aan. © André Degen
De kapel waar hij gepreekt heeft is een huiskamer. Hij riep vrouwen op te knielen voor Hem maar voor hem gingen ze door de knieën. Als hij spreekt over af te zweren lichamelijke lusten sidderen de vrouwen onwillekeurig en hopen heimelijk dat hij zijn mannelijkheid niet bedaard als een kaars…
Vandaag (13 maart 2018) is het precies vier jaar geleden dat mijn vader overleed. Daarom als in memoriam mijn gedicht Op retour dat ik tien dagen vóór zijn dood schreef: Op retour met fotoachtergrond
Een gestaalde communist gered uit een concentratiekamp door een afvallige geloofsgenoot verklaarde plechtig dat deze edele daad de redder later niet zou vrijwaren van een nekschot dat hem toekwam vanwege zijn renegaatschap. Wél zou hij zijn weldoener vlak voor diens executie als blijk van dank zijn laatste sigaret aanbieden. ©…
Die hele partij had ik al buitencategorie geslagen. Vanuit de hoogte had Jacco Elting mijn slagen bijgestuurd. ‘Door de knieën, kijk naar de bal, schouder naar het net, verplaats je gewicht steeds naar voren.’ En toen: ’t beslissend punt. De wereld trok samen om de parallellen en meridianen van mijn…
Hij mocht altijd slapen in het opgemaakte wiegje. Dat stond er toch nog ongebruikt.
Ik ben gewisseld van universum omdat het huidige mij te krap werd. Planeten sloffen dezelfde baan, sterrenstelsels imploderen uit pure futloosheid en zwarte gaten zakken van vermoeidheid diep weg in zichzelf. In mijn gaap past een melkweg.
Tussen twee duisternissen heeft mijn spetterkaarsje even fel gebrand. © André Degen
Ik stap La Grâce binnen en zie hem zitten verzakt en verzopen. Als ik hem aanspreek neemt Matroos Vos zorgzaam het boek dat hij las uit zijn handen, behoedzaam zoals een zuster bij een geesteszieke. Ik vraag of hij een paar minuten voor mij heeft. Maar hij houdt geen audiëntie…
‘Ik moet nodig weer eens beginnen.’ Het nieuwe boek blijft hangen. De schrijver voor wie het geheugen een kwelling was herkent zijn bevrijder niet. Stukken hersenschors drijven in troebel oogwater. Op zijn verjaardag geen jaartje ouder opgenomen in tijdloosheid. ‘Als ik doodga word ik onverdwijnbaar of hoe heet dat ook…
