Zij die vroeger de muizenissen uit mijn haren streek heeft nu zelf geen haren meer. Haar bestaan is af gaan hangen van het gif dat een ruilleven druppelsgewijs toelaat. Als parasieten dringen slangetjes haar lichaam binnen. Ik vertel haar over haar geliefde kleinzoon. Bij de derde zin valt ze in…
‘Ik moet nodig weer eens beginnen.’ Het nieuwe boek blijft hangen. De schrijver voor wie het geheugen een kwelling was herkent zijn bevrijder niet. Stukken hersenschors drijven in troebel oogwater. Op zijn verjaardag geen jaartje ouder opgenomen in tijdloosheid. ‘Als ik doodga word ik onverdwijnbaar of hoe heet dat ook…
Mijn moeder was dol op het gezoem van hommels. Nu zie ik aan hun pootjes tussen de stuifmeelkorrels asdeeltjes hangen. Mam, je wordt het voorjaar rondgedragen. © André Degen
Zijn voet schreef poëzie, verhief parabool tot stijlfiguur. Hij schudde de zwaartekracht af, zette zijn schaduw op het verkeerde been. Met de onmogelijke goal vertrapte hij de sterflijkheid. © André Degen
In het altijd groene seizoen ga ik wonen in een hang tussen hemel en aarde. Bij bolle bries deinen in het kraaiennest nooit meer uitvliegen mee ruisen met de hoge branding. Afdalen naar de grond met teruggevonden logge voeten uitstellen tot de roep van de buitenwacht allesoverheersend wordt. © André…
Als ik het voor het zeggen krijg (en welke dichter wil dat nou niet?) dan gooi ik alle uitheemse woorden buiten de deur. Hefschroefvliegtuig wiekt helikopter weg, droogzwierder zwiept centrifuge uit onze schone taal, ingenieur treedt terug voor vernufteling. Nederlander in hart en nieren werp ik een dijk op tegen…
Soms koop ik een parkeerticket leg dat, net als anders, achter de voorruit van mijn auto. Ik ga dan niet de stad in maar blijf uren zitten achter mijn stuur. Stil genietend van het feit dat niemand mij in die tijd dat reepje grond betwisten zal. Ik koop dat stukje…
Mijn buurjongen ouder en sterker dan ik ving een vlinder stopte hem in een glazen potje. Hij pakte hamer en spijkers en zonder verdere uitleg spreidde hij de vlindervleugels en nagelde het diertje tegen een boom voor ons huis. Daarna borg hij het gereedschap weer op en ging naar binnen…
Op dit ogenblik voel ik mijn ouders naar mij kijken vanaf het bankje voor ons zomerhuisje waar de aanwijsstok van de zonnewijzer ons speelveld afgrenst. Mijn vader met een gul glas waar de zon in rondwalst mijn moeder met haar ogen dicht die ze elk moment weer open kan doen.…
Voorjaarsmoeheid Zomerloomte Herfstdepressie Winterslaap. Zo komen we het jaar wel door. © André Degen
