Een fotograaf die Tatjana’s lichaam prepareren ging zodat het verval buiten beeld bleef vroeg of hij haar borsten – bij hun leven al legendarisch – voor even mocht torsen. Ruimhartig gaf ze haar zachte kracht uit handen. Jongleur in pose kromde de man van twee dimensies zijn handen tot mallen…
In onze ogen gaan we het zeegat uit al doet de horizon lang niet overal mee. Tussen de kades van half tien ’s morgens en ’s avonds half zeven mogen wij ronddobberen in een pierenplasje waar de zeebonk om snuift. De wind waait een wak van warrelgedachten onze kruinen in.…
Nee, spijt heb ik niet ik zou het zo weer overdoen ik zal niemand ervan afhouden ik zal er niet toe oproepen er zit geen les in wat ik deed en ik wil geen voorbeeld zijn wijzer ben ik er niet van geworden het heeft me ook niet afgestompt vooruitgang…
Studentes die nog een studie van het leven gingen maken Hun huid zo onaanraakbaar dichtbij dat het schrijnde Met ferme grip om hun slagwapen raakten ze me waar ze me raken konden. Ik stond hier twintig jaar geleden al de meiden even strijdlustig. Met gebogen hoofd hun slagen afwachten een…
Hij mocht altijd in het wiegje slapen. Dat stond er toch nog altijd ongebruikt. © André Degen
Het décolleté van de bruid drijft een zachte wig in suikerzoet kant. Op het vrijgemaakte vlees krioelt het van ogen met kleefpootjes. Rokkostuums staan strak op gespannen drumvellen. De bruidstaart wordt gekneed. Klodders room vliegen door de lucht landen op donkere jacquets. De dragers lachen erom smeren de uitworpen vertederd…
Ik ben in Leek geboren en ik vraag me nu af waarom ik er ooit ben weggegaan. Want wat is er leuker dan met medekolonisten dammen opwerpen in het Molenkanaal? Fikkie stoken aan de grens van bewoning met vuurstokken wilde dieren op afstand houden. Blote bibsje spelen met mijn buurmeisje…
Het strand legt te kijk wat de zee heeft uitgebraakt van de aandoening mens. De zee ruw bereden door een storm buiten elke voorspelling hordeloopt de dijken over Zodat wij voor God kruipend ongedierte ons meer dan ooit vastklampen aan kerktorenspitsen overgave in extremis. Oceanen herenigd bergtoppen rustpunten voor sardonische…
Onvermoeibaar moet ik het ene woord laten botsen op het andere; positief op neutraal en dat weer versus negatief razend aan de binnenkant van mijn schedel circuit overspannen: fitte kastanje – lauwe buitenpost – ik draag tapkast – de automatiek stug… sneller, sneller! – gruw, bit, darg, wijting… nog vlugger!…
Ze zei: ‘Mijn cabrio wacht, onze tocht moet dakloos zijn, we rijden tot waar de liefde afslaat.’ Ik sprong aan boord. Zolang haar haren wapperen gaan wij de goede kant op. © André Degen
