Kent u hem nog? Een oude, bakelieten telefoon.
Het is er dan toch van gekomen: de verbinding met de vrouw die vanuit een luchtledig, een tijdloos universum tot je sprak en commentaarloos bijna een kwart eeuw lang de juiste tijd doorgaf is verbroken.
Al jaren geleden schreef ik het volgende gedicht voor haar :
Tijdmelding
Ik heb bewondering voor
de juffrouw
van de tijdmelding.
Ik bel haar op
omdat ik weer eens
met de klok
overhoop lig
en effen meldt ze:
‘Bij de volgende toon is het
acht uur, vier minuten en twintig seconden.’
En dat alles zonder
een vleugje weemoed.
Als ik haar over twintig jaar bel:
Hetzelfde timbre, geen barst in haar stem,
nog steeds geen zweempje melancholie.
Ik ben jaloers:
Het is een gave
zo zakelijk te berichten
over het verglijden van de tijd.
