Het licht zo dun dat het door de nerven valt. De zon draait zich af, het schrale verwaaien staat om de hoek. Ik keek dwars door een kleuter heen in wie aders roestrood wegen banen. Vanonder scheefgezakte stoeptegels tasten rimpelarmpjes naar een zeepbel hemel. © André Degen
Ik sleep mijn hoofd naar de psychiater. Ik zeg: ‘Hoe kon ik mijzelf ooit gelukkig verklaren? Terwijl toch duidelijk is: De gelukkigste man op aarde is Mick Jagger.’ Hij is over de zeventig chronisch gezond niet kaal niet dik neukte lekkere wijven bij de vleet, snoof, tripte, zoop en maakte…
Dit was eens mijn ouderlijk huis (‘Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij’) Vandaag (21 oktober 2017) is zo’n typisch Nederlandse miezerdag: ongezellig, grauw; het ideale weertype om eens uitgebreid de weekendeditie van De Volkskrant te gaan lezen. En dat deed ik dan ook. Daarbij stuitte ik op deze column van…
Soms koop ik een parkeerticket leg dat, net als anders, achter de voorruit van mijn auto. Ik ga dan niet de stad in maar blijf uren zitten achter mijn stuur. Stil genietend van het feit dat niemand mij in die tijd dat reepje grond betwisten zal. Ik koop dat stukje…
Deze tekst kreeg ik niet te zien op mijn website, maar dit was er dus wel aan de hand. Vandaag (16 oktober 2017) kreeg ik goed nieuws van Marcel Wiegers, mijn ex-collega en websitebouwer: mijn website, die gehackt was en daardoor besmet met karrevrachten spam (voornamelijk uit Rusland) en om…
Jullie weblogger vlak na zijn – gezien zijn blessure – best redelijk verlopen 4 Mijl. Een jaarlijks terugkerend, gezellig evenement in mijn geliefde woonplaats G… is de 4 Mijl. Vandaag (8 oktober 2017) werd de 31e editie ‘verlopen’. Ik verheugde mij er niet zo op als andere jaren, want twee…
De luchtwachttoren van Warfhuizen, duidelijk nog vóór de restauratie (Klik op de foto voor een VERGROTING) Ik kwam vandaag (6 oktober 2017) dit bericht tegen. Hoe kon ik niet denken aan mijn onvolprezen prachtgedicht Luchtwachttoren? Luchtwachttoren Zijn leven lang wachten op iets wat nooit kwam. Schraler de wind door zijn…
Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overkomen uit niemandsland. En verdomd: Met zijn kenmerkende loopje…
Er is een prieel, weet ik nu, in een binnentuin, waar ik me terug kan trekken, op momenten dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Het verschijnt wanneer ik het het meest nodig heb. De toegang is altijd dezelfde: een smalle, lage, houten deur, deels overwoekerd door klimop.…
