Er moet een spiegelruit zijnwaarin ik mij ophoud. Een etalagepoplaat een mensvoor zich knielen Kijkt het winkelpubliekzover van zich afdat de schaamtehaar niet omkleedt. We staarden in onze glazenwaar de liefdestil uiteenviel. Een lichaam uit het loodkocht duivenliefdedoor gul te strooien. De stad min joueen nuldie mijn ringvinger afkneep. In…
Als de koekoek roeptmoet ikals de wiedeweergahet bos uiteen veilig heenkomen zoeken. De andere vogelswaren stil,De mieren rendenharder dan andersterwijl eekhoornvlug geruisdoor de takken liep. De tekenen waren zonneklaar,daarom verbijsterde het mijdat de anderen daargeen acht op sloegen. Het enige dat zij dedenwas lichtzinnig lachenen hun glazenals potsierlijke verrekijkerskantelen richtinghet…
De indianen vermaalden raaigraskorrelstot voedzame koekenproviand voor de strijd. Hun viel de geurniet meer opdie daar al hinglang voor de hemelhonden kwamen. (Wisten zij veeldat de Grote Gifgeestde tactiek toepastevan de verschroeide aarde) Zij kenden nog geen vuurwatergeen vuurwapens. Zij hadden zich teruggetrokkenop wat de beschaving voor henbraak liet liggen.…
Ik schraap mijn gezichtvan de spiegel.De afvoer is spreekbuisvan mijn vermoeidheid.Als ik opduikuit de wasbak,zijn mijn trekken dan weggespoeld?Ik hang mij opin de strop van fatsoenschuifel langsdichtgeplamuurde façades.De bus is een rijdende wachtkamer.Doordeweekser kan de dag niet zijn.Op de toetsenborden worden weerongehoorde rêverieën gespeeld.In mijn hoofd ligt grijze boetseerkleite grijp…
Mijn hart, we zijn nu eindelijk alleenver weg van de liefdeen haar open plekkenwaar geweien verstrikt raken.De liefde die harten alleen maaruit hun ritme brengt. Mijn hart, jij doet nugelijkmatig je werktijdens onze vaste ronde. Naarmate ik langer renstampen mijn voeten dit aantot vaste zekerheid: Dat ik mijn leven langtot…
Van de kaartlas ik een ode vooraan lippen, tong en mond. Elke gang een couplet,de ober en jijmijn enig gehoor. Verrassingsmenu;wij namen watde zon ons voorstoofde. Met amusesliet je mijmondjesmaatvoorproeven. Ik nam de wijnrouteslingerde langssappig groen om te landen ineilandjes van fondant. © André Degen
“La brune, c’est la vraie” Alsof een torpedozich in je longen boort,zoals een jazztrompetje oor binnenknalt. Voor wie de werkelijkheidongefilterddurft toe te laten. De nachturen lagen opeengepaktin een verkreukeld pakje Gitanestotdat iemand die de slaapvan zich afbliesze naar het licht trok. Met vuuradem bestreken discussieswerden afgetikt. De ware liefhebberbracht de…
Om ons heenspanden wij opnieuwhet membraan tussenbuiten en binnen. Maar voorlopig zijn we weeruitgezomerd.De campingbeheerderheeft de slagboom neergelatentussen ons speelterreinen de buitenwereld. De rupsenpoppenliggen op zolderte wachten ophet lichte seizoenwanneer ze zich wederomuitvouwen mogennaar het open licht. Als het ruisen weer begintin naar nul gedraaide gasstelletjesin de bomenin ons bloed.…
Vanuit onze leunstoellosten wij moorden opbord op schootnadenkend snijdendin een mals stukje vlees. Door een confrontatiespiegelkeken wij bij mensen naar binnenmet levens overhoopgeschoten.Zelf bleven wijbuiten schot. Om het plaats delicttrokken wijhet vertrouwde schermtegen inkijkersliftten mee met rechercheurshielden onze eigen debriefing. Omdat het altijd laat werdging moeder rond met toastjes,vader schonk…
Een godinliet de witte stolaglijden van haarhemelse schoudersen stond daar toenin volle présencein de doorluchtige koepeltentwaar een koord voor haarde grens was tussentwee oneindigheden. Wij keken open de ademgleed ons terugin de keel. Haar machtigstille voortschrijden. Even legde elk dingop de wereldwijde zonneweidezich bij zijn schaduw neer. © André Degen
