Na een lange wandelingin hartje Corrèzekwamen we aanbij een huiskamercaféver weg van de bewoonde wereldde uitbaatster een oud vrouwtjewij als enige klanten. En we zeiden:‘Bij ons kan zoiets niet.Die krijgt een klap op haar kopen hup, weg kas.Hier gebeurt dat niet’wilden wij geloven. Vanaf dat ogenblikpaste alleswat het mensje zei…
Het naseizoen houdtde vitrages dicht,kelken hebben hun spirit verloren.Terrasstoeltjes zijn vlindervleugelsingeklapt.Meeuwen verwaaien als krantenin een verleden tijd.Al wat zomers isis op reis gegaan;wie hier nu nog rondhangtmiste de aansluitingmet de karavaan.De luchtballon vol kleurendrijft weg achter de horizon. © André Degen
Om ons heenspanden wij opnieuwhet membraan tussenbuiten en binnen. Maar voorlopig zijn we weeruitgezomerd.De campingbeheerderheeft de slagboom neergelatentussen ons speelterreinen de buitenwereld. De rupsenpoppenliggen op zolderte wachten ophet zonneseizoenwanneer ze zich wederomuitvouwen mogennaar het open licht. Als het ruisen weer begintin naar nul gedraaide gasstelletjesin de bomenin ons bloed. Maar…
Onze eerste ontmoeting:Ik was twaalf, hoogzomersen ik stond op een balkon. Van over een smal ravijnwaaide muziek op mij overLong tall Ernie and the Shakers♫You should have seen merock and rolling…♫ Een vrouw in negligédie met de ochtend opengingstond tegen een balkonbalustradevolle bierflesnonchalante microfoontegen haar borstwaarop ze het ritme mee…
Deze middag brengt mij terugbij mijn oma’s huisjedat met haar meegekrompen is. En weer loop ik wegvan die uitvalsbasismet mijn broerlangs eindeloze slotendoor het eindeloze landwaar onze jeugd verzwierftot waar het levennog niet ingepolderd was. Na het beslechtenvan een riddertwistwachtte onsin dat tussenthuiseen drankdie kracht teruggafen onze verhalenkregen de gloedvan…
Voor Lieuwe Mensen legden hun korte blik af van alledagomhingen zich metde lange kijk. Onze gids legde de klokuit in de ruimte:‘Zwarte stern op drie uur,brilduiker op zes uur.’ Hij leerde onsvogels te vangenzonder ze te kortwieken. Naarmate de dag vorderdekwam de zeearendhoger aan de hemel te staan. Tot de…
Mijn ogen tranen vanteveel willen zien.Er zit mist in mijn hoofd.Ik weet… Ik weet dat daarbuitenzoveel moois liggen moetmaar het is ongrij…ongrij…Ongrijpbaar ja. Blinde vlekkenspringen voor mijn ogen. Blijft het bruikbaarsteachter in het vergiet? Is het heelal zo grootals wij het zelf denken? Wat ligt er achter de mist? ©…
Er moet een spiegelruit zijnwaarin ik mij ophoud. Een etalagepoplaat een mensvoor zich knielen Kijkt het winkelpubliekzover van zich afdat de schaamtehaar niet omkleedt. We staarden in onze glazenwaar de liefdestil uiteenviel. Een lichaam uit het loodkocht duivenliefdedoor gul te strooien. De stad min joueen nuldie mijn ringvinger afkneep. In…
Als de koekoek roeptmoet ikals de wiedeweergahet bos uiteen veilig heenkomen zoeken. De andere vogelswaren stil,De mieren rendenharder dan andersterwijl eekhoornvlug geruisdoor de takken liep. De tekenen waren zonneklaar,daarom verbijsterde het mijdat de anderen daargeen acht op sloegen. Het enige dat zij dedenwas lichtzinnig lachenen hun glazenals potsierlijke verrekijkerskantelen richtinghet…
De indianen vermaalden raaigraskorrelstot voedzame koekenproviand voor de strijd. Hun viel de geurniet meer opdie daar al hinglang voor de hemelhonden kwamen. (Wisten zij veeldat de Grote Gifgeestde tactiek toepastevan de verschroeide aarde) Zij kenden nog geen vuurwatergeen vuurwapens. Zij hadden zich teruggetrokkenop wat de beschaving voor henbraak liet liggen.…
