Sinds de Kerst niet meer wit isen het landschap tijdens die dagenniet langer toegedekt wordtdoor een koude, warme dekendie geluiden dempt, verdriet verzachten ruzies afkoeltlaat ik de kerstdagenliever blanco. Ik wil ’s winters buiten lopendat het knerpt,ingesneeuwd raken in een landschapwaar een tak aanrakensneeuwbuitjes losmaakt. Kijken naar wiegelende sneeuwvlokkenmet hen…
Wereldleed teruggedrongen totknusse knisperkrant.Aan dat verticale tafelkleedsmul ik van ellende elders. Met miniatuurdrietandsloop ik suikergoedbouwsellaat dwergijsberg afsmeltenin duisterheet kaboutermeer. Als ik mij stilhoudtussen oude taartenkleertjeshondjes als disgenootgaat misschien aan mij voorbij wat bijtgraag aan mij snuffelen komtwaar kou en donker vrij spel hebbenterwijl ik alleen genoeglijk huiveren wilin een van…
Zal dit mijn laatste blikop de buitenwereld zijn:Vanuit een ziekenhuisbedstaren uit een raamdat niet open kannaar de traagvoortdrijvende wolkenen dan vanonder het tastbare dekwegglijden naar het ijle daarginds? Zal ik binnenkortmoeten vechtenvoor de luchtdie ik ooitachteloosgedachteloosuit luchtbedden perstetijdens wolkenloos kamperen? Ik heb de gevreesde infiltrantvan het lijf proberen te houdenmaar…
Zonder mijn ruggesteun zakte hij ineen.Ik had de bodem uit zijn bestaan gehaald. Samen de halve aardbol over gereisdlagen hij en ik perfect in balans. Maar ik besloot een kind op die plek te hijsen.Sindsdien kijkt dat uitdagend de wereld in. Ik weet ook wel, ik nam te makkelijk afscheid.‘Oké,…
Je kon nog gewoon over straat,verkeer was er nauwelijks.Als je overstakstopten auto’songedwongenzei men. Mensen deden uit principehun achterdeur niet op slot:Er kon altijd iemand binnenvallen.De overtuiging leefde toendat dat nog vertrouwd was. De melkboer zette gekochte zuivelgewoon bij mensen voor de deur.De flessen bleven ongemoeidnaar het scheen. Bij de bakker…
Zelfs als ik op de toppenvan mijn zintuigen leefis de dood nooit ver weg:Ik zie in het door orgasmevertrokken gezicht van een vrouwde uitdrukkingvan een stervende. © André Degen
Na jaren staande gehouden op straat,oud-leerlinge die hem wél meteen herkende.‘Meneer, ik heb u ’t leven wel zuur gemaakt hè?’Ach meisje, dat kon er nog wel bij.‘Ik durf het nou wel toe te geven:Ik was in ’t geheim verliefd op u.’Zo, dat heb je dan origineel geuit.‘Ik heb achteraf best…
Mam, hoewel jij net als ikniet in God geloofdekomt het ons nu beter uitmaar welvan een hiernamaalsuit te gaan. Want ik wil onze gesprekkenniet laten onderbrekendoor zoiets onbenulligsals de dood. © André Degen
Als zij lachteging de dag pas goed open.Als zij naar buiten tradkon de zon gaan werkenaan haar ondergang,haar kuszoog je een ruimte binnenwaar ademhalenzonde was.Zij gaf ons mannenhet nakijken. Nooit liep zij gewoonom ergens te komen;zij trippeldeop een onzichtbaar koordtussen twee afgrondenvan gapende muilen. In het grelle studiolichtkon zij zich…
VoorjaarsmoeheidZomerloomteHerfstdepressieWinterdip. Zo komen wehet jaar wel door.
