Het licht zo dundat het door de nerven valt.De zon draait zich af,het schrale verwaaienstaat om de hoek.Ik keek dwarsdoor een kleuter heenin wie aders roestroodwegen banen. Vanonder scheefgezakte stoeptegelstasten rimpelarmpjesnaar de hemel. © André Degen
Mijn hart, we zijn nu eindelijk alleen ver weg van de liefde en haar open plekken waar geweien verstrikt raken. De liefde die harten alleen maar uit hun ritme brengt. Mijn hart, jij doet nu gelijkmatig je werk tijdens onze vaste ronde. Naarmate ik langer ren stampen mijn voeten dit…
Er is een stukje vlees uit mij gesneden zo klein dat het iemand buiten mijn lichaam niet opvalt. Ik moest het loslaten maar sindsdien tast ik ernaar tong in holte van getrokken kies. Het was onschadelijk, het was van mij, het is me afgenomen, het ligt weerloos nu ter observatie.…
Studentes die nog een studievan het leven gingen maken. Hun huid zo onaanraakbaar dichtbij dat het schrijnde. Met ferme grip om hun slagwapen raakten ze me waar ze me raken konden. Ik stond hier twintig jaar geleden al de meiden even strijdlustig. Met gebogen hoofd hun slagen afwachten een ballenjongen…
Die hele partij had ik al buitencategorie geslagen. Vanuit de hoogte had Jacco Elting mijn slagen bijgestuurd: ‘Door de knieën, kijk naar de bal, schouder naar het net, verplaats je gewicht steeds naar voren.’ En toen: ’t beslissend punt. De wereld trok samen om de parallellen en meridianen van mijn…
Op het tot spiegel gepoetste dressoir houdt een foto zijn glimlach op. De lijst is te nauw voor zijn toekomstdromen. De moederhand houdt hem een leven lang ontstoft. De bloemen om hem heen bloeien het hele jaar door. De blos op zijn wangen verbleekt niet zienderogen. De schepper van dit…
Ik mis haar nu al, de schuchtere groene steeds wijkende. ´Kom terug!´ had ik daarom willen roepen maar de kraanvogels met de dalende zon als tika keken omhoog naar hun bestemming gingen op in de luchtspiegeling van Atlantis. © André Degen
De Aarde staakte haar verzet van groen van geluid van zuurstof van leven en sloot zich aan bij de stille meerderheid van de andere hemellichamen zweeg voortaan mee met de kille kosmos. © André Degen
Mijn moeder was dol op het gezoem van hommels. Nu zie ik aan hun pootjes tussen de stuifmeelkorrels asdeeltjes hangen. Mam, je wordt het voorjaar door gedragen. © André Degen
Zo overvloedig het seizoen dat boeren stofgoud verwaaien lieten. Vruchtbaarheid liep te honing. Glazen tolden zich vol zonnestralen. De leeuwerik klimt in deze dag hangt zich vrolijk op in het zenit van zijn klankboog. Een seizoen lang zweetten wij tegen de stille, kille kosmos in. © André Degen
