De zon zet aan tot een kuur van mildheid in het wijkgroen waar jong en oud door elkaar lopen. Een meisje dat gelukkig nog niet beseft hoe moeizaam jeugdig zijn later zal gaan pakt de pet af van een politieman. Hij laat schutterig zijn gezag afzetten ziet het wegdeinen op…
Willen jullie dat ik mijn goede voornemens kalk op de muren van mijn cel zoals de tien geboden op die stenen platen van Mozes zodat ik er elke dag tegenaan loop wat ik in het verleden vaak genoeg niet heb gedaan en ook in de toekomst nog wel eens na…
Wereldleed teruggedrongen tot knusse knisperkrant. Aan dat verticale tafelkleed smul ik van ellende elders. Met miniatuurdrietand sloop ik suikergoedbouwsel laat dwergijsberg afsmelten in duisterheet kaboutermeer. Als ik mij stilhoud tussen oude taarten kleertjeshondjes als disgenoot gaat misschien aan mij voorbij wat bijtgraag aan mij snuffelen komt waar kou en donker…
Ik schraap mijn gezicht van de spiegel. De afvoer is spreekbuis van mijn vermoeidheid. Als ik opduik uit de wasbak, zijn mijn trekken dan weggespoeld? Ik hang mij op in de strop van fatsoen schuifel langs dichtgeplamuurde façades. De bus is een rijdende wachtkamer. Doordeweekser kan de dag niet zijn.…
Bij een foto van Marilyn Monroe van Philippe Halsman uit 1952 Haar halfgesloten ogen laten de lelijke wereld maar voor de helft toe. Haar mond is geopend om de van alledaagsheid vrij gewassen tanden te omlijsten met gevaarrode lippen. Haar jurk is al begonnen aan de afdaling. De fotograaf mag…
Toen ik vol walging in laboratoriumwit staarde naar een grauwe massa vakkundig uitgelegd en het langzaam tot me doordrong dat het m’n eigen hersens waren die daar lagendacht ik dat ik gek werd maar schoot in een hysterische lach bij de gedachte dat dat fysiek gezien onmogelijk was. © André…
Volgens het boekjewaarvan wij de zinnenhelemaal uitliepenlag het dorp van onderkomenaan de andere kantvan de bladzijde. Links deinden bomendoor onzichtbare branding.Een hert aan de bosrandstak de kop opkeek mij secondenlang aan;een blik die een telescoopvizierdoorborend maakt. Vele vogelswaren onze hoofdenin- en uitgevlogen. Nu liepen wede laagstaande zonzo in de armen.…
Hoe was het ook alweer om uitgerust en fit te zijn? Zelfs de poging dat terug te halen kost teveel moeite. Toch was er een tijd dat ik niet elke ochtend een rotsblok van mijn borst hoefde te wentelen om mijzelf te verheffen. Ik bekijk de bezigheden van mijn medemens…
Laat door mijn versregels de cadans deinen van vrouwenbillen die over de houten catwalk een strandpaviljoen binnen dansen mannenblikken in hun slipstream. © André Degen
Wij spreidden onze plaid uit ter afscheiding van de buitenwereld. Onder een kersenboom die met haar takken moederkloekwijd alles afving wat ons nog boven het hoofd hing. Ik had mijn ouders nog nooit zo uitgelaten gezien lachend kersenpitten spugend naar degenen die hen uitgenodigd hadden in hun land van wijn…
