Toen de dementie mijn vader zachtjes bij de hand nam moest hij nog één keer zijn handtekening zetten achter op een nieuwe betaalpas. Vanuit mijn ooghoeken hield ik hem in de gaten: zijn rechterhand met daarin de stift met onuitwisbare inkt bungelend in een vacuüm. Vanuit die gewichtloze hoogte landde…
Wie kent hem nog, de S.R.V.-man? Het stond een paar dagen geleden in De Volkskrant, maar ik wil er vandaag (23 april 2018) toch nog even op terugkomen: een artikel over het fenomeen S.R.V. (daarvoor heb ik een weblogbijdrage van anderhalf jaar geleden enigszins aangepast, maar daar zal niemand over…
De vissersplaats Câmara de Lobos op Madeira De columns van Arthur van Amerongen mogen zich altijd in mijn warme belangstelling verheugen. Zoals hij zijn jaren van hoeren en snoeren beschrijft, in stevige taal, waarbij hij menigmaal zijn moedertje of vadertje erbij roept en zich afvraagt wat die wel van zijn…
Mam, nu wij niet langer op de zoneweide liggen de badlakens verschoten zijn jouw jurk uitgelopen zie ik dat ook jouw jeugd blootstond aan de camera verkleedkleuren in optocht de projector schroeit het stof weg niet te lang stilstaan bij een dia anders brandt hij door als het donker maar…
Met zo’n juf wordt de schuine zijde van een recht- hoekige driehoek wel héél schuin. Vandaag (15 april 2018) lees ik de extra Volkskrant-bijlage ‘Werken in het onderwijs’. Daarin staat de bijdrage Ode aan de leraar van Volkskrant-correspondent Olaf Tempelman. De strekking van het stuk is eigenlijk simpel: ‘Als de…
Op mijn begrafenis geen muffe koffie maar gulgeelgranen stromen waarin de zon zich uitleeft. Op die dag mag iedereen zich zat heffen op mijn kosten; ik deel uit met kouwe maar gulle hand. Ik in m’n kist het deksel nog niet dicht zonnedakje open naar het licht. Bij het ‘André,…
Een rekening uit lang vervlogen tijden Soms is een flard muziek, een woord, een vleugje parfum genoeg om het geheugen in gang te zetten. Net als het kinderwindmolentje dat ik in Leek op de kermis kreeg aan een zuchtje wind genoeg had om al zijn kleuren in de rondte te…
Zo zachtmoedig kunnen mensenogen niet kijken vooral niet bij de laatste injectie. De eennalaatste die de voordood inbracht verdreef eindelijk jouw pijn; je ogen verschoten ervan terug tot hun rustkleur. Je liet je gedwee de dood injagen en keek mij die dat meehielp te doen dankbaar aan. © André Degen
De kapel waar hij gepreekt heeft is een huiskamer. Hij riep vrouwen op te knielen voor Hem maar voor hem gingen ze door de knieën. Als hij spreekt over af te zweren lichamelijke lusten sidderen de vrouwen onwillekeurig en hopen heimelijk dat hij zijn mannelijkheid niet bedaard als een kaars…
Een traditionele biechtstoel in een katholieke kerk Vandaag (31 maart 2018) is het Stille Zaterdag, het niemandsland tussen Goede Vrijdag en Pasen. Jezus rust in zijn graf, tot aan Pasen worden er geen kerkklokken geluid en wij stervelingen hebben tijd om onze zonden te overdenken. Of je kunt gaan biechten.…
