In het altijd groene seizoen ga ik wonen in een hang tussen hemel en aarde. Bij bolle bries deinen in het kraaiennest nooit meer uitvliegen mee ruisen met de hoge branding. Afdalen naar de grond met teruggevonden logge voeten uitstellen tot de roep van de buitenwacht allesoverheersend wordt. © André…
Als ik het voor het zeggen krijg (en welke dichter wil dat nou niet?) dan gooi ik alle uitheemse woorden buiten de deur. Hefschroefvliegtuig wiekt helikopter weg, droogzwierder zwiept centrifuge uit onze schone taal, ingenieur treedt terug voor vernufteling. Nederlander in hart en nieren werp ik een dijk op tegen…
Soms koop ik een parkeerticket leg dat, net als anders, achter de voorruit van mijn auto. Ik ga dan niet de stad in maar blijf uren zitten achter mijn stuur. Stil genietend van het feit dat niemand mij in die tijd dat reepje grond betwisten zal. Ik koop dat stukje…
Mijn buurjongen ouder en sterker dan ik ving een vlinder stopte hem in een glazen potje. Hij pakte hamer en spijkers en zonder verdere uitleg spreidde hij de vlindervleugels en nagelde het diertje tegen een boom voor ons huis. Daarna borg hij het gereedschap weer op en ging naar binnen…
Op dit ogenblik voel ik mijn ouders naar mij kijken vanaf het bankje voor ons zomerhuisje waar de aanwijsstok van de zonnewijzer ons speelveld afgrenst. Mijn vader met een gul glas waar de zon in rondwalst mijn moeder met haar ogen dicht die ze elk moment weer open kan doen.…
Voorjaarsmoeheid Zomerloomte Herfstdepressie Winterslaap. Zo komen we het jaar wel door. © André Degen
Tussen twee duisternissen heeft mijn spetterkaarsje even gebrand. © André Degen
Toen een als Zwarte Piet verklede kleurling achtereenvolgens een overval pleegde even verderop geducht met zijn roede zwaaide en zo twee oude besjes de stuipen op het lijf joeg en passant een roomblanke maagd verkrachtte en toen nog eens pepernoten in verse wonden strooide door bij zijn arrestatie te verklaren…
Mam, nu wij niet langer op de zonneweide liggen de badlakens verschoten zijn jouw jurk uitgelopen zie ik dat ook jouw jeugd blootstond aan de camera verkleedkleuren in optocht de projector schroeit het stof weg niet te lang stilstaan bij een dia anders brandt hij door als het donker maar…
Als peuter op vaders arm wees mijn broer eens ernstig kijkend naar een witte muur en zei toen op besliste toon: ‘Dasse Ghuu.’ © André Degen
