Kent u hem nog? Een oude, bakelieten telefoon. Het is er dan toch van gekomen: de verbinding met de vrouw die vanuit een luchtledig, een tijdloos universum tot je sprak en commentaarloos bijna een kwart eeuw lang de juiste tijd doorgaf is verbroken. Al jaren geleden schreef ik het volgende…
Het licht zo dun dat het door de nerven valt. De zon draait zich af, het schrale verwaaien staat om de hoek. Ik keek dwars door een kleuter heen in wie aders roestrood wegen banen. Vanonder scheefgezakte stoeptegels tasten rimpelarmpjes naar een zeepbel hemel. © André Degen
Ik sleep mijn hoofd naar de psychiater. Ik zeg: ‘Hoe kon ik mijzelf ooit gelukkig verklaren? Terwijl toch duidelijk is: De gelukkigste man op aarde is Mick Jagger.’ Hij is over de zeventig chronisch gezond niet kaal niet dik neukte lekkere wijven bij de vleet, snoof, tripte, zoop en maakte…
Soms koop ik een parkeerticket leg dat, net als anders, achter de voorruit van mijn auto. Ik ga dan niet de stad in maar blijf uren zitten achter mijn stuur. Stil genietend van het feit dat niemand mij in die tijd dat reepje grond betwisten zal. Ik koop dat stukje…
Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overkomen uit niemandsland. En verdomd: Met zijn kenmerkende loopje…
Je blik zeilt schuin aan die van de fotograaf weg van mij. Over de hordes worden je ogen heiig van de verte waaruit de onkenbare bekende zal naderen. Je kijkt ernstiger dan volgens je jeugd aannemelijk is. In je strakke truitje waarin de motten geen gaten zullen vreten verheft zich…
Op de plaats waar Lydia Rood voor de caravan op de campingwei haar tweede huid tatoeëerde bleef na haar vertrek de afdruk van haar lichaam de hele verdere zomer staan in het gras; een groot warm hazeleger. De halmen hadden eerbiedig voor haar gebogen en weigerden zich weer op te…
Ik kniel voor een stille miniatuursnelweg waar tegenliggers elkaar herkennen via hun antennes. De pensionbeheerster mag ik houden voor liefste tante. Zij stopt mij in mijn droom Vannacht zal ik in haar witte gestevenheid bijkomen van het verhaal op de vluchtstrook. Morgen als laatste daad van aanhankelijkheid eet ik mevrouw…
Ik stap in de kano, wankel maar vind al snel een evenwicht. Mijn armen zwellen op, juichen van ver geroepen uit een verdoving krijgen zij vanzelf een ritme worden met de peddel onbuigzaam, sterk en hard. O, ik wil weer duistere monsters vermoeden in het duistere water! Wat zich ophield…
