Vandaag (21 juni 2019) bedenk ik dat het al veel te lang geleden is dat ik mijn trouwe lezertjes heb voorzien van een nieuwe digitale column. Maar liefst veertien dagen radiostilte! Dan ben je in deze razendsnelle tijden al zo’n beetje doodverklaard. Dus, vooruit, ik slinger weer een teken van…
De dichter André Degendeed sterren vonken van asfaltkreeg een amuse-gueulevan de dood. Hij was na deze daaddrie minuten van de wereld drie minutenlanger kon de wereld het licht in zijn ogenniet missen. In die korte tijdwas er een kraag gegroeid om zijn nek.Wie wilde deze watergeestimmobiliseren? Knock-out na de laatste…
Zon in de kracht van zijn mei geklapper van duivenvleugels op bladerdichte takken meisjesgegil vier tuinen verderop dat alles is toch overduidelijk leven maar door het klokgebeier daardoorheen en de gedachten aan een vriend die zich moet afkeren van de zon buigen deze regels als takken zwaar van ijzelregen door…
Het bureau staat nu bij ons op zolder. Als er aan werd gebeld vluchtte mijn vader die schuilkelder in. Met de verschijning van mijn moeder doemde kust veilig voor hem op. Dankzij haar werd hij opgevouwen foetus steeds opnieuw geboren. Bij ieder opstaan dronk hij een voorteug van bevrijding. Ik…
De lente kan nog maar net op eigen benen staan, om de zondooier is het vlies gebroken, een nieuwe generatie moet uit holen en burchten het land in. We snuiven sporen uit de lucht. We wijzen windhanen aan als wegwijzers en beloven hun richtingen te gaan. Sportvliegtuigjes omhangen de transparante…
De lente kan nog maar net op eigen benen staan, om de zondooier is het vlies gebroken, een nieuwe generatie moet uit holen en burchten het land in. We snuiven sporen uit de lucht. We wijzen windhanen aan als wegwijzers en beloven hun richtingen te gaan. Sportvliegtuigjes omhangen de transparante…
Mam, nu wij niet langer op de zoneweide liggen de badlakens verschoten zijn jouw jurk uitgelopen zie ik dat ook jouw jeugd blootstond aan de camera. Verkleedkleuren in optocht de projector schroeit het stof weg niet te lang stilstaan bij een dia anders brandt hij door. Als het donker maar…
Voor Lieuwe Mensen legden hun korte blik af van alledag omhingen zich met de lange kijk. Onze gids legde de klok uit in de ruimte: ‘Zwarte stern op drie uur, brilduiker op zes uur.’ Hij leerde ons vogels te vangen zonder ze te kortwieken. Naarmate de dag vorderde kwam…
Zo zachtmoedig kunnen mensenogen niet kijken vooral niet bij de laatste injectie. De eennalaatste die de voordood inbracht verdreef eindelijk jouw pijn; je ogen verschoten ervan terug tot hun rustkleur. Je liet je gedwee de dood injagen en keek mij die dat meehielp te doen dankbaar aan. © André Degen
Deze zaak is te groot voor jou. Laat hem rusten. Jij hebt toch vrouw en kind? Nou dan. Een journalist had mij getipt over een geheimzinnig genootschap. Dus loerde ik op een afgelegen landgoed over de kasteelmuur. Had ik dat maar nooit gedaan: Wie eenmaal heeft gezien kan zijn ogen…
