Ik ben gewisseld van universum omdat het huidige mij te krap werd. Planeten sloffen dezelfde baan, sterrenstelsels imploderen uit pure futloosheid en zwarte gaten zakken van vermoeidheid diep weg in zichzelf. In mijn gaap past een melkweg.
Tussen twee duisternissen heeft mijn spetterkaarsje even fel gebrand. © André Degen
Ik stap La Grâce binnen en zie hem zitten verzakt en verzopen. Als ik hem aanspreek neemt Matroos Vos zorgzaam het boek dat hij las uit zijn handen, behoedzaam zoals een zuster bij een geesteszieke. Ik vraag of hij een paar minuten voor mij heeft. Maar hij houdt geen audiëntie…
‘Ik moet nodig weer eens beginnen.’ Het nieuwe boek blijft hangen. De schrijver voor wie het geheugen een kwelling was herkent zijn bevrijder niet. Stukken hersenschors drijven in troebel oogwater. Op zijn verjaardag geen jaartje ouder opgenomen in tijdloosheid. ‘Als ik doodga word ik onverdwijnbaar of hoe heet dat ook…
Kent u hem nog? Een oude, bakelieten telefoon. Het is er dan toch van gekomen: de verbinding met de vrouw die vanuit een luchtledig, een tijdloos universum tot je sprak en commentaarloos bijna een kwart eeuw lang de juiste tijd doorgaf is verbroken. Al jaren geleden schreef ik het volgende…
Het licht zo dun dat het door de nerven valt. De zon draait zich af, het schrale verwaaien staat om de hoek. Ik keek dwars door een kleuter heen in wie aders roestrood wegen banen. Vanonder scheefgezakte stoeptegels tasten rimpelarmpjes naar een zeepbel hemel. © André Degen
Ik sleep mijn hoofd naar de psychiater. Ik zeg: ‘Hoe kon ik mijzelf ooit gelukkig verklaren? Terwijl toch duidelijk is: De gelukkigste man op aarde is Mick Jagger.’ Hij is over de zeventig chronisch gezond niet kaal niet dik neukte lekkere wijven bij de vleet, snoof, tripte, zoop en maakte…
Soms koop ik een parkeerticket leg dat, net als anders, achter de voorruit van mijn auto. Ik ga dan niet de stad in maar blijf uren zitten achter mijn stuur. Stil genietend van het feit dat niemand mij in die tijd dat reepje grond betwisten zal. Ik koop dat stukje…
Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overkomen uit niemandsland. En verdomd: Met zijn kenmerkende loopje…
