Mam, nu wij niet langer op de zoneweide liggen de badlakens verschoten zijn jouw jurk uitgelopen zie ik dat ook jouw jeugd blootstond aan de camera. Verkleedkleuren in optocht de projector schroeit het stof weg niet te lang stilstaan bij een dia anders brandt hij door. Als het donker maar…
Voor Lieuwe Mensen legden hun korte blik af van alledag omhingen zich met de lange kijk. Onze gids legde de klok uit in de ruimte: ‘Zwarte stern op drie uur, brilduiker op zes uur.’ Hij leerde ons vogels te vangen zonder ze te kortwieken. Naarmate de dag vorderde kwam…
Zo zachtmoedig kunnen mensenogen niet kijken vooral niet bij de laatste injectie. De eennalaatste die de voordood inbracht verdreef eindelijk jouw pijn; je ogen verschoten ervan terug tot hun rustkleur. Je liet je gedwee de dood injagen en keek mij die dat meehielp te doen dankbaar aan. © André Degen
Deze zaak is te groot voor jou. Laat hem rusten. Jij hebt toch vrouw en kind? Nou dan. Een journalist had mij getipt over een geheimzinnig genootschap. Dus loerde ik op een afgelegen landgoed over de kasteelmuur. Had ik dat maar nooit gedaan: Wie eenmaal heeft gezien kan zijn ogen…
‘Lees maar – er staat niet wat er staat’ en de dyslecticus die net weer moed begon te vatten omdat hij meer en meer greep kreeg op het geschreven woord begon weer te wanhopen. © André Degen
Het sterrenlicht is van voor de uitbarsting van pijn. In deze nacht kijk ik terug een tijd in toen het leed nog aan zijn ruimtereis naar de aarde moest beginnen. © André Degen
Op weg naar Zuid-Frankrijk, de caravan lag stabiel, de auto liep als een zonnetje en ons humeur bewoog zich in dezelfde sfeer stak mijn vader soms in zijn enthousiasme een duim omhoog naar een boer in het veld. Die vent dacht ongetwijfeld: Weer zo’n maffe toerist maar mijn vader zette…
Voor John Toen ik nog samenviel met de schaduw van mijn grote broer mocht ik altijd mee op expeditie omdat ik zo goed dood vallen kon. Onze hoofden nog braak voor onlandige groeisels vocht onze jeugd zich los van vele oude vijanden. Dood was nog niet eng maar een…
Toen hij in zijn ruimteschip langs de aarde scheerde zag hij haar in een flits als een korenbloem te midden van kruiend ijs. In de korte tijd dat hij langs de warme bol streek floepten overal lichtjes aan rookpluimen verschenen her en der en in de groene dekens vielen kale…
Tussen twee duisternissen heeft mijn spetterkaarsje even fel gebrand. © André Degen
