Van de kaartlas ik een ode vooraan lippen, tong en mond. Elke gang een couplet,de ober en jij mijn enig gehoor. Verrassingsmenu;wij namen watde zon ons voorstoofde. Jij serveerde jezelfà la carte.Met amusesliet je mijmondjesmaatvoorproeven. Ik nam de wijnrouteslingerde langssappig groenom te landen ineilandjes van fondant. © André Degen
Vandaag (7 juli 2019) werk ik de weekendeditie van De Volkskrant door. Daarbij stuit ik op de column Ieder kind verdient een zenuwslopende, onvergetelijke eindmusical in groep 8 van Aleid Truijens. En daardoor moest ik onmiddellijk terugdenken aan drie jaar geleden. Mijn zoon zat toen in groep 8 en zou…
Tijdens een ballonvaartzeg ik tegen mijn ouders:‘De waren redendat ik jullie dit aanbiedis dat de erfenismij toevaltals ik jullieoverboord kieper.Ik heb het almet de kapiteinop een akkoordje gegooid.’ Lachend blijven ze vertrouwenop de bodem van de mand waaronder toch een halve kilometerdoorval ligt. Wij konden het altijd alprima uithouden met…
Vandaag (21 juni 2019) bedenk ik dat het al veel te lang geleden is dat ik mijn trouwe lezertjes heb voorzien van een nieuwe digitale column. Maar liefst veertien dagen radiostilte! Dan ben je in deze razendsnelle tijden al zo’n beetje doodverklaard. Dus, vooruit, ik slinger weer een teken van…
De dichter André Degendeed sterren vonken van asfaltkreeg een amuse-gueulevan de dood. Hij was na deze daaddrie minuten van de wereld drie minutenlanger kon de wereld het licht in zijn ogenniet missen. In die korte tijdwas er een kraag gegroeid om zijn nek.Wie wilde deze watergeestimmobiliseren? Knock-out na de laatste…
Zon in de kracht van zijn mei geklapper van duivenvleugels op bladerdichte takken meisjesgegil vier tuinen verderop dat alles is toch overduidelijk leven maar door het klokgebeier daardoorheen en de gedachten aan een vriend die zich moet afkeren van de zon buigen deze regels als takken zwaar van ijzelregen door…
Het bureau staat nu bij ons op zolder. Als er aan werd gebeld vluchtte mijn vader die schuilkelder in. Met de verschijning van mijn moeder doemde kust veilig voor hem op. Dankzij haar werd hij opgevouwen foetus steeds opnieuw geboren. Bij ieder opstaan dronk hij een voorteug van bevrijding. Ik…
De lente kan nog maar net op eigen benen staan, om de zondooier is het vlies gebroken, een nieuwe generatie moet uit holen en burchten het land in. We snuiven sporen uit de lucht. We wijzen windhanen aan als wegwijzers en beloven hun richtingen te gaan. Sportvliegtuigjes omhangen de transparante…
De lente kan nog maar net op eigen benen staan, om de zondooier is het vlies gebroken, een nieuwe generatie moet uit holen en burchten het land in. We snuiven sporen uit de lucht. We wijzen windhanen aan als wegwijzers en beloven hun richtingen te gaan. Sportvliegtuigjes omhangen de transparante…
Mam, nu wij niet langer op de zoneweide liggen de badlakens verschoten zijn jouw jurk uitgelopen zie ik dat ook jouw jeugd blootstond aan de camera. Verkleedkleuren in optocht de projector schroeit het stof weg niet te lang stilstaan bij een dia anders brandt hij door. Als het donker maar…
