Die hele partij had ik al buitencategorie geslagen. Vanuit de hoogte had Jacco Elting mijn slagen bijgestuurd. ‘Door de knieën, kijk naar de bal, schouder naar het net, verplaats je gewicht steeds naar voren.’ En toen: ’t beslissend punt. De wereld trok samen om de parallellen en meridianen van mijn…
Zij die vroeger de muizenissen uit mijn haren streek heeft nu zelf geen haren meer. Haar bestaan is af gaan hangen van het gif dat een ruilleven druppelsgewijs toelaat. Als parasieten dringen slangetjes haar lichaam binnen. Ik vertel haar over haar geliefde kleinzoon. Bij de derde zin valt ze in…
Het effect van een lege koffiebus op een mens moet niet onderschat worden: Het maatschepje waarom de compost is weggegraven tast in vacuüm klettert tegen harde rondingen. Ineens rammel je aan de naakte wanden van het bestaan. Vlug zuurstof toedienen aan een brok schijndode materie. Bevrijdende zucht landing op vruchtbare…
Ik stap La Grâce binnen en zie hem zitten verzakt en verzopen. Als ik hem aanspreek neemt Matroos Vos zorgzaam het boek dat hij las uit zijn handen, behoedzaam zoals een zuster bij een geesteszieke. Ik vraag of hij een paar minuten voor mij heeft. Maar hij houdt geen audiëntie…
Een fotograaf die Tatjana’s lichaam prepareren ging zodat het verval buiten beeld bleef vroeg of hij haar borsten – bij hun leven al legendarisch – voor even mocht torsen. Ruimhartig gaf ze haar zachte kracht uit handen. Jongleur in pose kromde de man van twee dimensies zijn handen tot mallen…
In onze ogen gaan we het zeegat uit al doet de horizon lang niet overal mee. Tussen de kades van half tien ’s morgens en ’s avonds half zeven mogen wij ronddobberen in een pierenplasje waar de zeebonk om snuift. De wind waait een wak van warrelgedachten onze kruinen in.…
Nee, spijt heb ik niet ik zou het zo weer overdoen ik zal niemand ervan afhouden ik zal er niet toe oproepen er zit geen les in wat ik deed en ik wil geen voorbeeld zijn wijzer ben ik er niet van geworden het heeft me ook niet afgestompt vooruitgang…
Studentes die nog een studie van het leven gingen maken Hun huid zo onaanraakbaar dichtbij dat het schrijnde Met ferme grip om hun slagwapen raakten ze me waar ze me raken konden. Ik stond hier twintig jaar geleden al de meiden even strijdlustig. Met gebogen hoofd hun slagen afwachten een…
Hij mocht altijd in het wiegje slapen. Dat stond er toch nog altijd ongebruikt. © André Degen
Het décolleté van de bruid drijft een zachte wig in suikerzoet kant. Op het vrijgemaakte vlees krioelt het van ogen met kleefpootjes. Rokkostuums staan strak op gespannen drumvellen. De bruidstaart wordt gekneed. Klodders room vliegen door de lucht landen op donkere jacquets. De dragers lachen erom smeren de uitworpen vertederd…
