Ik ben in Leek geboren en ik vraag me nu af waarom ik er ooit ben weggegaan. Want wat is er leuker dan met medekolonisten dammen opwerpen in het Molenkanaal? Fikkie stoken aan de grens van bewoning met vuurstokken wilde dieren op afstand houden. Blote bibsje spelen met mijn buurmeisje…
Het strand legt te kijk wat de zee heeft uitgebraakt van de aandoening mens. De zee ruw bereden door een storm buiten elke voorspelling hordeloopt de dijken over Zodat wij voor God kruipend ongedierte ons meer dan ooit vastklampen aan kerktorenspitsen overgave in extremis. Oceanen herenigd bergtoppen rustpunten voor sardonische…
Onvermoeibaar moet ik het ene woord laten botsen op het andere; positief op neutraal en dat weer versus negatief razend aan de binnenkant van mijn schedel circuit overspannen: fitte kastanje – lauwe buitenpost – ik draag tapkast – de automatiek stug… sneller, sneller! – gruw, bit, darg, wijting… nog vlugger!…
Ze zei: ‘Mijn cabrio wacht, onze tocht moet dakloos zijn, we rijden tot waar de liefde afslaat.’ Ik sprong aan boord. Zolang haar haren wapperen gaan wij de goede kant op. © André Degen
1968 mijn moeder zo jong dat haar leeftijd nog werd uitgedrukt in lentes. Haar bloemige jurk vastgevlogen tegen toegeknepen ramen en ik zo onoplettend maar vijf jaar te zijn. Vlinders wrongen zich transistors uit antennes vingen berichten van de nieuwe wereld. Muzikanten van overzee brachten telefoondraden in trilling. Straten geblokkeerd,…
Tussen twee duisternissen heeft mijn spetterkaarsje even gebrand.
In de tijd van Flipper was zelfs de glimlach van dolfijnen breder. © André Degen
Met de jaren krimpen ook mijn gedichten. © André Degen
Er is een stukje vlees uit mij gesneden zo klein dat het iemand buiten mijn lichaam niet opvalt. Ik moest het loslaten maar sindsdien tast ik ernaar tong in holte van getrokken kies. Het was onschadelijk, het was van mij, het is me afgenomen, het ligt weerloos nu ter observatie.…
Zijn leven lang wachten op iets wat nooit kwam. Schraler de wind door zijn uitgesleten openingen. De waakmannen tuurden tot hun ogen traanden gingen bijna hopen dat uit het koude oosten de lang beloofde dreiging eindelijk zichtbaar werd. De jaren glipten ongemerkt langs hen als een vlucht koperwieken bij nacht.…
