Ik schraap mijn gezichtvan de spiegel.De afvoer is spreekbuisvan mijn vermoeidheid.Als ik opduikuit de wasbak,zijn mijn trekken dan weggespoeld?Ik hang mij opin de strop van fatsoenschuifel langsdichtgeplamuurde façades.De bus is een rijdende wachtkamer.Doordeweekser kan de dag niet zijn.Op de toetsenborden worden weerongehoorde rêverieën gespeeld.In mijn hoofd ligt grijze boetseerkleite grijp…
Mijn hart, we zijn nu eindelijk alleenver weg van de liefdeen haar open plekkenwaar geweien verstrikt raken.De liefde die harten alleen maaruit hun ritme brengt. Mijn hart, jij doet nugelijkmatig je werktijdens onze vaste ronde. Naarmate ik langer renstampen mijn voeten dit aantot vaste zekerheid: Dat ik mijn leven langtot…
Van de kaartlas ik een ode vooraan lippen, tong en mond. Elke gang een couplet,de ober en jijmijn enig gehoor. Verrassingsmenu;wij namen watde zon ons voorstoofde. Met amusesliet je mijmondjesmaatvoorproeven. Ik nam de wijnrouteslingerde langssappig groen om te landen ineilandjes van fondant. © André Degen
“La brune, c’est la vraie” Alsof een torpedozich in je longen boort,zoals een jazztrompetje oor binnenknalt. Voor wie de werkelijkheidongefilterddurft toe te laten. De nachturen lagen opeengepaktin een verkreukeld pakje Gitanestotdat iemand die de slaapvan zich afbliesze naar het licht trok. Met vuuradem bestreken discussieswerden afgetikt. De ware liefhebberbracht de…
Om ons heenspanden wij opnieuwhet membraan tussenbuiten en binnen. Maar voorlopig zijn we weeruitgezomerd.De campingbeheerderheeft de slagboom neergelatentussen ons speelterreinen de buitenwereld. De rupsenpoppenliggen op zolderte wachten ophet lichte seizoenwanneer ze zich wederomuitvouwen mogennaar het open licht. Als het ruisen weer begintin naar nul gedraaide gasstelletjesin de bomenin ons bloed.…
Vanuit onze leunstoellosten wij moorden opbord op schootnadenkend snijdendin een mals stukje vlees. Door een confrontatiespiegelkeken wij bij mensen naar binnenmet levens overhoopgeschoten.Zelf bleven wijbuiten schot. Om het plaats delicttrokken wijhet vertrouwde schermtegen inkijkersliftten mee met rechercheurshielden onze eigen debriefing. Omdat het altijd laat werdging moeder rond met toastjes,vader schonk…
Een godinliet de witte stolaglijden van haarhemelse schoudersen stond daar toenin volle présencein de doorluchtige koepeltentwaar een koord voor haarde grens was tussentwee oneindigheden. Wij keken open de ademgleed ons terugin de keel. Haar machtigstille voortschrijden. Even legde elk dingop de wereldwijde zonneweidezich bij zijn schaduw neer. © André Degen
Ik geef hierbij de randvoorwaarden aanvoor mijn toekomstige poëzie: Ik moet al dichtendniemand uitsluitenniemand voor het hoofd stoten. Negatieve kwalificaties alsdik, dom, lelijk, oud, enz.komen in mijn nog te schrijven gedichtenniet meer voor. Zwart, wit…, nee, kleurenkan ik beter ook niet noemen,en het verdient de voorkeurpersonen buiten beschouwing te laten.…
In de poelspuwde het kikkervrouwtjeeitjes die jesteen konden kijken. Er was meer gebroed,dat wisten wij zeker. Dit was het bosjewaar je vóór donker uit moest Anders hield de Krommeneerje gevangen inzijn martelhut Hoorden wij van jongensdie het ook nietkonden navertellen. De hazelaarsstaf sloeg slangenmet zijn stijfheid. En altijd viel er…
Mijn jongen Voor Julienje hoeft van je vaderniks aan te nemenmaar als ik jou één dingmee mag gevenuit dit bestaandan is het dit:Laat muziekjouw levenslangemetgezel zijn. Muziekblijft langerdan de liefde(zelfs de ouderlijkeal had ik dat graaganders gezien) Muziek blijft jongzweept opmaakt vrolijkstemt weemoedigtilt opbiedt troost. Op allebelangrijke ogenblikkenvan je levenklinkt…
