Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overkomen uit niemandsland. En verdomd: Met zijn kenmerkende loopje…
Er is een prieel, weet ik nu, in een binnentuin, waar ik me terug kan trekken, op momenten dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Het verschijnt wanneer ik het het meest nodig heb. De toegang is altijd dezelfde: een smalle, lage, houten deur, deels overwoekerd door klimop.…
Je blik zeilt schuin aan die van de fotograaf weg van mij. Over de hordes worden je ogen heiig van de verte waaruit de onkenbare bekende zal naderen. Je kijkt ernstiger dan volgens je jeugd aannemelijk is. In je strakke truitje waarin de motten geen gaten zullen vreten verheft zich…
Het kapelletje bovenop de Kollenberg bij Sittard, met wat goddelijk licht Dit weekend (29 en 30 september 2017) was ik met goede vriend C. aan het LAW’en. Eh, wat? Ik zie het jullie vanaf hier vragen. LAW: Lange Afstand Wandelen. Wij deden weer enkele onderdelen van ons meerjarenproject: het lopen…
Op de plaats waar Lydia Rood voor de caravan op de campingwei haar tweede huid tatoeëerde bleef na haar vertrek de afdruk van haar lichaam de hele verdere zomer staan in het gras; een groot warm hazeleger. De halmen hadden eerbiedig voor haar gebogen en weigerden zich weer op te…
Wordt dit dan ons aller voorland: toosten met melk? Hè, getverderrie. Denk je gezellig thuis te komen na een weekendje Heidelberg (waar je echt niet onmatig maar wel enthousiast hebt genoten van de vruchten des wijnstoks en hebt gehapt in gersthoppige moutbrouwsels), stuit je vandaag (24 september 2017) op DIT…
Een goede dichter haalt overal zijn inspiratie vandaan Vandaag (17 september 2017) lees ik de zaterdageditie van De Volkskrant. Daarin staat in, in het katern Sir Edmund, een interessant artikel van poëzierecensent Arjan Peters. Peters giet zijn artikel in de vorm van (fictieve?) brieven aan drie bekende Nederlandse dichters (in…
Ik kniel voor een stille miniatuursnelweg waar tegenliggers elkaar herkennen via hun antennes. De pensionbeheerster mag ik houden voor liefste tante. Zij stopt mij in mijn droom Vannacht zal ik in haar witte gestevenheid bijkomen van het verhaal op de vluchtstrook. Morgen als laatste daad van aanhankelijkheid eet ik mevrouw…
Ik stap in de kano, wankel maar vind al snel een evenwicht. Mijn armen zwellen op, juichen van ver geroepen uit een verdoving krijgen zij vanzelf een ritme worden met de peddel onbuigzaam, sterk en hard. O, ik wil weer duistere monsters vermoeden in het duistere water! Wat zich ophield…
Doe dat niet, want anders wordt Joy’s naam Sadness. Ik weet het, ik heb het er eerder over gehad (dus, wees gerust, ik word – nog – niet seniel:-) maar na een lange zomerstop moet ik er weer even inkomen. Dus mag ik alsjeblieft even een beetje in de herhalingsmodus…
