Op het tot spiegel gepoetste dressoir houdt een foto zijn glimlach op. De lijst is te nauw voor zijn toekomstdromen. De moederhand houdt hem een leven lang ontstoft. De bloemen om hem heen bloeien het hele jaar door. De blos op zijn wangen verbleekt niet zienderogen. De schepper van dit…
In de column ‘Deksel‘ van Julien Althuisius in De Volkskrant van gisteren (29 augustus 2022) overpeinst de schrijver de laatste keer aan het strand voor deze zomer. Daardoor moest ik denken aan mijn eigen ‘Nog één keer…’ voordat we de de zomer weer voor een jaar moeten uitzwaaien (als het…
Ik mis haar nu al, de schuchtere groene steeds wijkende. ´Kom terug!´ had ik daarom willen roepen maar de kraanvogels met de dalende zon als tika keken omhoog naar hun bestemming gingen op in de luchtspiegeling van Atlantis. © André Degen
Ik zit in de nadagen van de vakantie, het niemandsland tussen weg geweest zijn en de draad weer oppakken van het werkzame leven. En wat doen je dan? Je ruimt de vakantiespullen op en leest de kranten door die zich tijdens je afwezigheid op je deurmat hebben opgestapeld. Zodoende stuitte…
Vandaag (31 juli 2022) stuit ik op een lang artikel uit de NRC over het Pieterpad, de LAW (Lange Afstands Wandeling) waar ik al veel vaker over schreef. De aanleiding voor het stuk is de verschijning van de tiende editie van de Pieterpad-gids, het vademecum (pun intended; vademecum betekent ‘ga…
De Aarde staakte haar verzet van groen van geluid van zuurstof van leven en sloot zich aan bij de stille meerderheid van de andere hemellichamen zweeg voortaan mee met de kille kosmos. © André Degen
Mijn moeder was dol op het gezoem van hommels. Nu zie ik aan hun pootjes tussen de stuifmeelkorrels asdeeltjes hangen. Mam, je wordt het voorjaar door gedragen. © André Degen
Vandaag (23 juli 2022) staat er een artikel (‘Er staat een uitbundig wespenseizoen voor de deur. Hoe we toch van ze kunnen (leren) houden’) in De Volkskrant waarin er een lans wordt gebroken voor de wesp. Nou ja, ‘de wesp’, ‘de’ wesp bestaat niet: alleen al in Nederland komen maar…
Ik heb het er op deze plek in de nu al weer ruim dertien jaar dat ik er mijn bijdragen plemp nooit eerder over gehad, terwijl het in mijn leven op zo belangrijk voor mij is: de intuïtie. Maar nu (21 juli 2022) lijkt het moment gekomen het er eens…
Zo overvloedig het seizoen dat boeren stofgoud verwaaien lieten. Vruchtbaarheid liep te honing. Glazen tolden zich vol zonnestralen. De leeuwerik klimt in deze dag hangt zich vrolijk op in het zenit van zijn klankboog. Een seizoen lang zweetten wij tegen de stille, kille kosmos in. © André Degen
