De column van Peter Buwalda in De Volkskrant van eergisteren (31 mei 2024) ging over ‘een dodemansrit’ die hij moest meemaken in China. Dit deed mij onmiddellijk denken aan een vergelijkbare (hoewel iets minder spectaculaire en minder gevaarlijke) busrit die ikzelf ooit maakte in Het Rijk van het Midden.
We schrijven het jaar 1996. Ik zat volop in mijn backpack-periode (het woord ‘vliegschaamte’ moest nog uitgevonden worden) en dat jaar vertrok ik in de zomervakantie met mijn vrouw naar China voor een reis van vijf weken. We treinden en busten door het land van Noord naar Zuid (van een vervelende Vlaming die ik tijdens deze reis tegenkwam kreeg ik te horen dat je juist van Zuid naar Noord moest gaan, maar ik ben gelukkig vergeten waarom). We begonnen onze reis in Beijing en lieten hem eindigen in Guangzhou (Kanton).
Onze eennalaatste stop tijdens onze vakantie was in Yangshuo. Van daaruit zouden we bussen naar Guangzhou, een tocht van bijna tien uur.
Omdat een groot deel van de reis ’s nachts zou plaatsvinden, was de bus voorzien van stoelen met terugklapleuningen, een soort chaises longues. Daarbij moet ik elke associatie met ‘ligcomfort’ of ‘lekker lui achterover hangen’ met kracht de kop indrukken: ik kon alleen in een half opgevouwen houding in die gammele zetel zitten. Dit zou een lange en zware nacht worden, dat werd mij vanaf het eerste ogenblik dat ik op die zitplaats plaatsnam wel duidelijk.
Ik kwam naast ene Christophe te zitten, een arrogante, zelfingenomen Franse kwal. Hoe hij erin slaagde tijdens de rit te lezen, was mij een raadsel. Ik gaf mijn lectuur na drie zinnen al op, omdat de letters voorbij kwamen dansen en ik bang was voor misselijkheid.
Het rijden over de geasfalteerde weg was al bepaald niet geriefelijk, maar op een gegeven moment ging die over in een onverharde weg. We schokten, schommelden, stokten en dommelden. Dit was een reis naar het einde van de nacht, maar het was nog meer een reis naar het einde van een nachtmerrie.
Mijn vrouw en ik hebben altijd gehouden van primitief reizen met een minimum aan comfort, maar deze hossebosrit was zelfs ons, toch redelijk doorgewinterde rugzaktoeristen, te gortig. Ondertussen bleef mijn buurman Christophe irritant opgewekt en liet op provocerende wijze blijken dat hij helemaal geen last had van het ongemak.
Voor mijn vrouw werd het niet alleen een doorwaakte nacht, maar ook een doordrenkte nacht: om 3.00 u. kwam ze onder een straal water te zitten, omdat er in de bagageruimte boven haar hoofd blijkbaar een lek zat waaruit het vocht in ruime mate op haar neerdaalde. Ze kon die ongewenste douche met geen mogelijkheid ontlopen door te gaan verzitten.
Dus toen wij om 6.00 u. eindelijk in Kanton aankwamen, was het of we ontwaakten uit een nachtmerrie. De nieuwe dag grijnsde ons vaal en goor aan. Het stortregende en we tolden van het slaapgebrek. De bus stond al een tijdje stil en ineens riep de bijrijdster met schelle stem en op bepaald onvriendelijke toon: ‘This is Canton. Everybody out!’ (Daarbij bevreemdde mij het gebruik van ‘Everybody’, want de bus zou nog verder rijden).
Onze beide rugzakken waren doornat en daar was mijn vrouw uiteraard niet blij mee. ‘This is a nice bus! Everything is soaken wet!’ spuide ze daarom haar gal tegen de bijrijdster, die geen enkele reactie gaf. Christophe zag dit tafereeltje aan met een superieur-laatdunkende lach op zijn gezicht. Op dat moment had ik hem graag een ram op zijn smoel gegeven.
Nee, ons eerste contact met Kanton was niet bepaald positief, maar het zou later nog helemaal goed komen tussen ons en deze stad.
(O ja, die wilde wagen in de kop van deze weblogbijdrage is een toespeling op het prachtige Marten Toonder-verhaal Heer Bommel en de wilde wagen over het bekende duo Heer Bommel en Tom Poes.)
