Niksen
‘Wat sta jij daar nou te niksen?’schamperde iemand eenstoen hij mij langduriguit een raam zag staren. Hij moest eens wetenhoeveel moeite het mij kostom elke keer weertot die staat te komen. © André Degen
Categorie: Geen categorie
Strijdkreet
Keurig, zoals men datvan mij verlangtlever ik mijn manuscriptin drievoud inals formulierenvoor de ambtelijke molensen wie weetglijd ik danbedaard als een zwaanop een stille vijverde Nederlandse letteren binnen.Beschaafd, zonder lawaai te maken,zoek ik mijn plaatsjein de Nederlandse poëziezoals een verlate schouwburggast schuifeltnaar zijn voorbehouden zetelterwijl ik GODVERDOMME door de stad…
Werkdag
Ik schraap mijn gezichtvan de spiegel.De afvoer is spreekbuisvan mijn vermoeidheid.Als ik opduikuit de wasbak,zijn mijn trekken dan weggespoeld? Ik hang mij opin de strop van fatsoenschuifel langsdichtgeplamuurde façades.De bus is een rijdende wachtkamer.Doordeweekser kan de dag niet zijn. Op de toetsenborden worden weerongehoorde rêverieën gespeeld.In mijn hoofd ligt grijze…
De kantoortuin – Hof van Eden
De kantoortuin, Hof van Eden? Nee, dat is natuurlijk overdreven, maar het is mijn wat wrevelige reactie op een serie artikelen in de Volkskrant Magazine van vandaag (23 mei 2020), waarin de geneugten van het zzp’schap in alle toonaarden worden bezongen. En waarin het kantoorleven wel erg ongunstig wordt afgeschilderd.…
Levenswijsheid
‘Je kunt de hele wereld leren kennenzonder je huis ooit uit te gaan.’Hoe graag wil ik die wijsheid onderkennenIn de tropen, aan de voet van een vulkaan.
Dat malle ding van bobbistiek
Vandaag (10 mei 2020, hé, Moederdag! Maar daar gaat het nu niet over.) lees ik dit artikel in de boekenbijlage van de weekendeditie van De Volkskrant. Ach, dacht ik, Leonie Kooiker dood. 92 is ze geworden. ‘Geen sneue dooie’ zouden mijn ouders gezegd hebben (maar die zijn nu zelf dood…
Afspiegeling
Terwijl al mijn poriëngeluidloos schreeuwende muilen wordenen ik de jouwe dempen wilheeft een mier meer lef dan ik.Jij slaat hem geërgerd van je kuit. Aan het ven, zo wonderlijk roerlooskniel ik neeren mijn ogen dwalentussen de schrijvertjesmet hun zinloze streken. ‘Wat zie je?’ vraag je naar de bekende weg.Je hurkt…
Het bureau van mijn vader
Het bureau staat nubij ons op zolder. Als er aan werd gebeldvluchtte mijn vaderdie schuilkelder in. Met de verschijningvan mijn moederdoemde kust veiligvoor hem op. Dankzij haar werd hijopgevouwen foetussteeds opnieuw geboren. Bij ieder opstaan dronk hijeen voorteugvan bevrijding. Ik heb ooit zelf geprobeerdin dat bureau te kruipenmaar ons zo…
Mijn vader was erbij
Er zijn mensendie mijn vaders aanwezigheidbij de wedstrijdGVAV – Ajaxop 15 november 1964– Cruijffs debuutop zeventienjarige leeftijd –in twijfel trekken. ‘Als iedereen die zegtdat hij erbij wasdie wedstrijd échtvanaf de tribuneshad geziendan hadden ze drie keerzoveel kaartjes moeten verkopen.’ Ik ben weerloostegen zulk geschampermaar als mijn vaderheeft gezegddat hij erbij…
Pas de deux
Dezer dagen gaan wij op straatmet vreemden een dans aan.Als tegenliggersnaderen we elkaarmet een knik, een glimlach, een groet,lopen metuit nood geboren hoffelijkheidin een boogom elkaar heentrekken magische halve cirkelshouden afstandals twee positiefgeladen lichamen. Eens kijken wij terugop deze straatrituelenals een volksdansop een marktvoor oude ambachten. © André Degen