Gisteren (8 januari 2022) kwam ik terug van een kort familiebezoek in Wiesloch, in de buurt van Heidelberg. Al twintig jaar maak ik er een gewoonte van, als ik daar weer ben, om in een bos in de buurt, het Dämmelwald, te gaan hardlopen. Ik heb er een rondje van…
Mam, hoewel jij net als ikniet in God geloofde komt het ons nu beter uit maar wel van een hiernamaals uit te gaan. Want ik wil onze gesprekken niet laten onderbreken door zoiets onbenulligs als de dood. © André Degen
‘Wat sta je daar nou te niksen?’ schamperde iemand ooit toen hij mij langdurig uit een raam zag staren. Hij moest eens weten hoeveel moeite het mij kost elke keer tot die staat te komen. © André Degen
Mensen legden hun korte blik af van alledag omhingen zich met de lange kijk. Onze gids legde de klok uit in de ruimte: ‘Zwarte stern op drie uur, brilduiker op zes uur.’ Hij leerde ons vogels te vangen zonder ze te kortwieken. Naarmate de dag vorderde kwam de zeearend hoger…
Het heerlijke avondje was gekomen. Sint dacht: laat de drank dan nu maar stromen. En hij zat te dubben en te denken wat hij zich eens in zou schenken: Grappa, whisky, een cognacje, raki, gin of een fladderakje? Ach, dacht Sint, wat een gezever, ik neem gewoon weer een jenever.…
Ik weet het is een beleving uit het boekje door grubben over veldwegen langs akkers die verruigen mogen en beekoevers waarvan de verflauwingshoek berekend is. En toch als wij de buitenlucht diep inhalen verwijdt ons gemoed zich tot stroompjes worden opgenomen in onze bloedsomloop. En zien wij bemoste mastadontpoten oprijzen…
‘Lees maar – er staat niet wat er staat.’ En de dyslecticus die juist weer moed begon te vatten beleefde na het lezen van die woorden een hevige terugval. © André Degen
Toen mijn moeder voorgoed in horizontale positie gedwongen werd ging de ophaalbrug neer voor de overlopers. Er werden mannen op ons afgestuurd gespecialiseerd in het loswoelen van intimiteiten. Mijn vader zou dat nooit goedgevonden hebben maar hem is al lang geleden het zwijgen opgelegd. Haar thermostaat ging omlaag haar bindweefsel…
Ik loerde over mijn boek heen: achter die horizon dook zij op gravend. Haar billen zo ongrijpbaar jong voerden me schommelend terug de minderjarigheid binnen. In weerloze overgave aan een ver weg vermoede man voorovergebogen nam ze het zand in haar armen als een nog ongevormde baby. Zo vol geestdrift…
‘Neem maar geen bloemenmeer voor me mee, jongen;bewaar die maarvoor op de kist.’
