Met zijn gezang bakent de merel het territorium af waarbinnen mijn vader zich altijd prima thuis voelde. Met mijn verrekijker speur ik bosrand en akkerzoom af op zoek naar ongeziene vogels in de hoop als onvoorziene dwaalgast mijn vader te zien overkomen uit niemandsland. En verdomd: Met zijn kenmerkende loopje…
Tijdens een ballonvaart zeg ik tegen mijn ouders: ‘De ware reden dat ik jullie dit aanbied is dat de erfenis mij toevalt als ik jullie overboord kieper. Ik heb het al met de kapitein op een akkoordje gegooid.’ Lachend blijven ze op de bodem van de mand vertrouwen waaronder toch…
Mam, hoewel jij net als ik nooit in God geloofde komt het ons nu beter uit maar wel van een hiernamaals uit te gaan. Want ik wil onze gesprekken niet laten onderbreken door zoiets plats als de dood. © André Degen
Ze zeggen wel eens: Ga nooit tegenover je ouders wonen. want daar komt mot van maar dat gaat niet op voor Adèle Lederer. Tussen vader, moeder en dochter heerst perfecte harmonie; geen luidkeelse ruzies nee, binnen het gezin regeert serene rust. Wie hen hier op wil zoeken (alleen grindgeknerp maakt…
Zijn dashboardklokje bleef stilstaan op twee maanden voor achtentwintig. Kan zoveel jong leven toegestroomd voor hem de hondsdolle dood dan niet terug zijn burcht in jagen? Maar nee, hier staat een machteloze mobilisatie. Eenieder staat zijn eigen dood stil mee te vrezen. Vanuit het luchtledig juicht op definitief deksel een…
‘ Zoom in op die tranen, als condens wil ik ze in miljoenen huiskamers van de buis zien druipen. Desnoods knip je de haren van het lijk wat bij. Poeder z’n gezicht nog maar eens, ik wil niet weer zo’n glimkop zoals laatst. En als jij vindt dat-ie andere kleren…
Ja hoor als ze het moeilijk hebben bij een sterfgeval dan weten ze ons ineens te vinden. Het hele jaar door consumeren ze geen kruimel poëzie zien ze ons niet staan in boekwinkels maar als iemand de pijp uitgaat laten ze ons spreekbuizen van de vergankelijkheid even opdraven en laten…
Tussen twee duisternissen heeft mijn spetterkaarsje even fel gebrand. © André Degen
Bij de uitgang van het crematorium stond een piepjong meisje ingezet als tegenspeelster van de dood. Ze deelde gedenkprentjes uit waarop stond hoe de familie graag wilde dat hij naar buiten trad. Beide armen in de lucht alsof hij onzichtbaar gewicht moeiteloos optilde. Tjoep. Hij had de zee achter zich…
In de taveerne verwacht ik slingerlampen als windkracht tien opsteekt onder bonken skuumkoppe op de lippen, uitgebeten taal zegt me dat ze hier brandewijn drinken gestookt van zeewier en mosseldrab bij vuren van wrakhout en volle maan uitrollen over de zoete zilte van aan wal getrokken zeemeerminnen slapen op kussen…
