Ik kniel vooreen stilleminiatuursnelwegwaar tegenliggerselkaar herkennenvia hun antennes. De pensionbeheerstermag ik houden voorliefste tante.Zij stopt mij inmijn droom Vannacht zal ik in haar witte gestevenheidbijkomen van het verhaalop de vluchtstrook. Morgenals laatste daadvan aanhankelijkheideet ik mevrouwde oren van het hoofd. Mijn handtekening achterlatenalle afslagenrechts laten liggenbehalve die ene. © André…
Er is ergenseen fotoin een albumop zolder Daar zitten mijn oudersnaast hun caravanin de zon die toen noggul voor hen was. Tegelijk met de voortenthebben ze een blauwe koepelboven zich uitgespannen. De zon hangtgoed in het glas.Mijn moeder grasduintin een vlinderfladderblad,mijn vader schaduwteen inspecteur in Parijs. Hun horloges zijn afgelegd;zoals…
In de naaldenkuilwaar de liefde graf hieldzegen wij neeren wachtten totde man met paard en wagenvoorbij gewiegeld was. Hij had huiverrimpelsin onze rug geploegd.Het laatste zonlichthing in de boomtoppenvluchtige eeuwige sneeuw. Minuscule bommensloegen venijnig putjesin onze weerloze huid. © André Degen
Van de kaartlas ik een ode vooraan lippen, tong en mond. Elke gang een couplet,de ober en jij mijn enig gehoor. Verrassingsmenu;wij namen watde zon ons voorstoofde. Jij serveerde jezelfà la carte.Met amusesliet je mijmondjesmaatvoorproeven. Ik nam de wijnrouteslingerde langssappig groenom te landen ineilandjes van fondant. © André Degen
Tijdens een ballonvaartzeg ik tegen mijn ouders:‘De waren redendat ik jullie dit aanbiedis dat de erfenismij toevaltals ik jullieoverboord kieper.Ik heb het almet de kapiteinop een akkoordje gegooid.’ Lachend blijven ze vertrouwenop de bodem van de mand waaronder toch een halve kilometerdoorval ligt. Wij konden het altijd alprima uithouden met…
De dichter André Degendeed sterren vonken van asfaltkreeg een amuse-gueulevan de dood. Hij was na deze daaddrie minuten van de wereld drie minutenlanger kon de wereld het licht in zijn ogenniet missen. In die korte tijdwas er een kraag gegroeid om zijn nek.Wie wilde deze watergeestimmobiliseren? Knock-out na de laatste…
Zon in de kracht van zijn mei geklapper van duivenvleugels op bladerdichte takken meisjesgegil vier tuinen verderop dat alles is toch overduidelijk leven maar door het klokgebeier daardoorheen en de gedachten aan een vriend die zich moet afkeren van de zon buigen deze regels als takken zwaar van ijzelregen door…
Het bureau staat nu bij ons op zolder. Als er aan werd gebeld vluchtte mijn vader die schuilkelder in. Met de verschijning van mijn moeder doemde kust veilig voor hem op. Dankzij haar werd hij opgevouwen foetus steeds opnieuw geboren. Bij ieder opstaan dronk hij een voorteug van bevrijding. Ik…
De lente kan nog maar net op eigen benen staan, om de zondooier is het vlies gebroken, een nieuwe generatie moet uit holen en burchten het land in. We snuiven sporen uit de lucht. We wijzen windhanen aan als wegwijzers en beloven hun richtingen te gaan. Sportvliegtuigjes omhangen de transparante…
De lente kan nog maar net op eigen benen staan, om de zondooier is het vlies gebroken, een nieuwe generatie moet uit holen en burchten het land in. We snuiven sporen uit de lucht. We wijzen windhanen aan als wegwijzers en beloven hun richtingen te gaan. Sportvliegtuigjes omhangen de transparante…
