Deze middag brengt mij terugbij mijn oma’s huisjedat met haar meegekrompen is. En weer loop ik wegvan die uitvalsbasismet mijn broerlangs eindeloze slotendoor het eindeloze landwaar onze jeugd verzwierftot waar het levennog niet ingepolderd was. Na het beslechtenvan een riddertwistwachtte onsin dat tussenthuiseen drankdie kracht teruggafen onze verhalenkregen de gloedvan…
Voor Lieuwe Mensen legden hun korte blik af van alledagomhingen zich metde lange kijk. Onze gids legde de klokuit in de ruimte:‘Zwarte stern op drie uur,brilduiker op zes uur.’ Hij leerde onsvogels te vangenzonder ze te kortwieken. Naarmate de dag vorderdekwam de zeearendhoger aan de hemel te staan. Tot de…
Mijn ogen tranen vanteveel willen zien.Er zit mist in mijn hoofd.Ik weet… Ik weet dat daarbuitenzoveel moois liggen moetmaar het is ongrij…ongrij…Ongrijpbaar ja. Blinde vlekkenspringen voor mijn ogen. Blijft het bruikbaarsteachter in het vergiet? Is het heelal zo grootals wij het zelf denken? Wat ligt er achter de mist? ©…
Er moet een spiegelruit zijnwaarin ik mij ophoud. Een etalagepoplaat een mensvoor zich knielen Kijkt het winkelpubliekzover van zich afdat de schaamtehaar niet omkleedt. We staarden in onze glazenwaar de liefdestil uiteenviel. Een lichaam uit het loodkocht duivenliefdedoor gul te strooien. De stad min joueen nuldie mijn ringvinger afkneep. In…
Als de koekoek roeptmoet ikals de wiedeweergahet bos uiteen veilig heenkomen zoeken. De andere vogelswaren stil,De mieren rendenharder dan andersterwijl eekhoornvlug geruisdoor de takken liep. De tekenen waren zonneklaar,daarom verbijsterde het mijdat de anderen daargeen acht op sloegen. Het enige dat zij dedenwas lichtzinnig lachenen hun glazenals potsierlijke verrekijkerskantelen richtinghet…
De indianen vermaalden raaigraskorrelstot voedzame koekenproviand voor de strijd. Hun viel de geurniet meer opdie daar al hinglang voor de hemelhonden kwamen. (Wisten zij veeldat de Grote Gifgeestde tactiek toepastevan de verschroeide aarde) Zij kenden nog geen vuurwatergeen vuurwapens. Zij hadden zich teruggetrokkenop wat de beschaving voor henbraak liet liggen.…
Ik schraap mijn gezichtvan de spiegel.De afvoer is spreekbuisvan mijn vermoeidheid.Als ik opduikuit de wasbak,zijn mijn trekken dan weggespoeld?Ik hang mij opin de strop van fatsoenschuifel langsdichtgeplamuurde façades.De bus is een rijdende wachtkamer.Doordeweekser kan de dag niet zijn.Op de toetsenborden worden weerongehoorde rêverieën gespeeld.In mijn hoofd ligt grijze boetseerkleite grijp…
Mijn hart, we zijn nu eindelijk alleenver weg van de liefdeen haar open plekkenwaar geweien verstrikt raken.De liefde die harten alleen maaruit hun ritme brengt. Mijn hart, jij doet nugelijkmatig je werktijdens onze vaste ronde. Naarmate ik langer renstampen mijn voeten dit aantot vaste zekerheid: Dat ik mijn leven langtot…
Van de kaartlas ik een ode vooraan lippen, tong en mond. Elke gang een couplet,de ober en jijmijn enig gehoor. Verrassingsmenu;wij namen watde zon ons voorstoofde. Met amusesliet je mijmondjesmaatvoorproeven. Ik nam de wijnrouteslingerde langssappig groen om te landen ineilandjes van fondant. © André Degen
“La brune, c’est la vraie” Alsof een torpedozich in je longen boort,zoals een jazztrompetje oor binnenknalt. Voor wie de werkelijkheidongefilterddurft toe te laten. De nachturen lagen opeengepaktin een verkreukeld pakje Gitanestotdat iemand die de slaapvan zich afbliesze naar het licht trok. Met vuuradem bestreken discussieswerden afgetikt. De ware liefhebberbracht de…
