De Indianen vermaalden raaigraskorrels tot voedzame koeken proviand voor de strijd. Hun viel de geur niet meer op die daar al hing lang voor de hemelhonden kwamen. (Wisten zij veel dat de Grote Gifgeest hun heilige grond al jaren doordrenkte de tactiek toepaste van de verschroeide aarde) Zij kenden nog…
Toen ik vanmorgen onder de douche vandaan kwam dacht ik ineens: Fuck die zogenaamde eeuwigheidswaarde van poëzie; ik vloek met de wetten van mijn ambacht. Dit zou nog sneller vergaan dan jouw lichaam. En ik schreef op de beslagen spiegel op jou mijn weg zoekend door een snel optrekkende mist…
Ik gluur over de schutting kijk naar het malse gras van de buurvrouw gelukkig even groen als dat aan mijn kant.
Toen de dementie mijn vader zachtjes bij de hand nam moest hij nog één keer zijn handtekening zetten achter op een nieuwe betaalpas. Vanuit mijn ooghoeken hield ik hem in de gaten: zijn rechterhand met daarin de stift met onuitwisbare inkt bungelend in een vacuüm. Vanuit die gewichtloze hoogte landde…
Wie kent hem nog, de S.R.V.-man? Het stond een paar dagen geleden in De Volkskrant, maar ik wil er vandaag (23 april 2018) toch nog even op terugkomen: een artikel over het fenomeen S.R.V. (daarvoor heb ik een weblogbijdrage van anderhalf jaar geleden enigszins aangepast, maar daar zal niemand over…
Mam, nu wij niet langer op de zoneweide liggen de badlakens verschoten zijn jouw jurk uitgelopen zie ik dat ook jouw jeugd blootstond aan de camera verkleedkleuren in optocht de projector schroeit het stof weg niet te lang stilstaan bij een dia anders brandt hij door als het donker maar…
Op mijn begrafenis geen muffe koffie maar gulgeelgranen stromen waarin de zon zich uitleeft. Op die dag mag iedereen zich zat heffen op mijn kosten; ik deel uit met kouwe maar gulle hand. Ik in m’n kist het deksel nog niet dicht zonnedakje open naar het licht. Bij het ‘André,…
Zo zachtmoedig kunnen mensenogen niet kijken vooral niet bij de laatste injectie. De eennalaatste die de voordood inbracht verdreef eindelijk jouw pijn; je ogen verschoten ervan terug tot hun rustkleur. Je liet je gedwee de dood injagen en keek mij die dat meehielp te doen dankbaar aan. © André Degen
De kapel waar hij gepreekt heeft is een huiskamer. Hij riep vrouwen op te knielen voor Hem maar voor hem gingen ze door de knieën. Als hij spreekt over af te zweren lichamelijke lusten sidderen de vrouwen onwillekeurig en hopen heimelijk dat hij zijn mannelijkheid niet bedaard als een kaars…
Vandaag (13 maart 2018) is het precies vier jaar geleden dat mijn vader overleed. Daarom als in memoriam mijn gedicht Op retour dat ik tien dagen vóór zijn dood schreef: Op retour met fotoachtergrond
