Wie kent hem nog, de S.R.V.-man? Het stond een paar dagen geleden in De Volkskrant, maar ik wil er vandaag (23 april 2018) toch nog even op terugkomen: een artikel over het fenomeen S.R.V. (daarvoor heb ik een weblogbijdrage van anderhalf jaar geleden enigszins aangepast, maar daar zal niemand over…
Mam, nu wij niet langer op de zoneweide liggen de badlakens verschoten zijn jouw jurk uitgelopen zie ik dat ook jouw jeugd blootstond aan de camera verkleedkleuren in optocht de projector schroeit het stof weg niet te lang stilstaan bij een dia anders brandt hij door als het donker maar…
Op mijn begrafenis geen muffe koffie maar gulgeelgranen stromen waarin de zon zich uitleeft. Op die dag mag iedereen zich zat heffen op mijn kosten; ik deel uit met kouwe maar gulle hand. Ik in m’n kist het deksel nog niet dicht zonnedakje open naar het licht. Bij het ‘André,…
Zo zachtmoedig kunnen mensenogen niet kijken vooral niet bij de laatste injectie. De eennalaatste die de voordood inbracht verdreef eindelijk jouw pijn; je ogen verschoten ervan terug tot hun rustkleur. Je liet je gedwee de dood injagen en keek mij die dat meehielp te doen dankbaar aan. © André Degen
De kapel waar hij gepreekt heeft is een huiskamer. Hij riep vrouwen op te knielen voor Hem maar voor hem gingen ze door de knieën. Als hij spreekt over af te zweren lichamelijke lusten sidderen de vrouwen onwillekeurig en hopen heimelijk dat hij zijn mannelijkheid niet bedaard als een kaars…
Vandaag (13 maart 2018) is het precies vier jaar geleden dat mijn vader overleed. Daarom als in memoriam mijn gedicht Op retour dat ik tien dagen vóór zijn dood schreef: Op retour met fotoachtergrond
Een gestaalde communist gered uit een concentratiekamp door een afvallige geloofsgenoot verklaarde plechtig dat deze edele daad de redder later niet zou vrijwaren van een nekschot dat hem toekwam vanwege zijn renegaatschap. Wél zou hij zijn weldoener vlak voor diens executie als blijk van dank zijn laatste sigaret aanbieden. ©…
Die hele partij had ik al buitencategorie geslagen. Vanuit de hoogte had Jacco Elting mijn slagen bijgestuurd. ‘Door de knieën, kijk naar de bal, schouder naar het net, verplaats je gewicht steeds naar voren.’ En toen: ’t beslissend punt. De wereld trok samen om de parallellen en meridianen van mijn…
Hij mocht altijd slapen in het opgemaakte wiegje. Dat stond er toch nog ongebruikt.
Ik ben gewisseld van universum omdat het huidige mij te krap werd. Planeten sloffen dezelfde baan, sterrenstelsels imploderen uit pure futloosheid en zwarte gaten zakken van vermoeidheid diep weg in zichzelf. In mijn gaap past een melkweg.
