Twee lichamen geledenhadden wij hiereen liefde begaanOp de tijd verstoven woordenlagen uitin tot aarde weergekeerdewolkenformaties. Nu, op stukgelopen paden,keken wij het geluk in de rug.Rondom onsklonk de verte dichterbij.Achter de coulissenreden treinenmensen uit elkaar. In de takken hingende spinsels van weleer.In de struiken lagen nogonzichtbaar de strikken.Everzwijnendolle schatgravershadden de aarde…
In een krakersbolwerk liep ik Saar mooi punkbeest tegen het zacht gebleven lijf dat al die piercings niet nodig had om in vorm te blijven. Saar ‘hield van mannen met verrotte koppen aan wie je kon zien dat ze geleefd hadden.’ Ze keek mij dus met minachting aan. Ik kan…
Toen mijn liefde zich gebogen had naar de muur waartegen zij zich blind ging beuken is zij niet verhard niet vereelt nee; zij liep uit in soepele klimop, verticaal stroomgebied van de hoop die de muur besprong van haar slaapkamer, bladeren om haar slapen legde een kroon om haar vensters…
Geruisloos van de liefde afgedreven stoot ik tegen haar naam. Ik moest haar lichaam uit handen geven haar laten lopen het schoolplein af. Buiten mij is ze grijs geworden. Ik houd haar liever vast in kastanjebruin. In het verlengde van de laatste wegwijzer hadden wij de vrije taal moeten opzoeken.…
Ik heb besloten een deel van mijn lachen af te staan; contributie voor mijn schaamteloze verder leven. De lucht die ik bij het proeven van rode wijn naar binnen zuig zou eigenlijk in jou moeten vloeien, zou net als wijn hartversterking moeten zijn. © André Degen
