Vandaag ( 26 februari 2019) kwam ik in De Volkskrant dit artikeltje tegen: Het gaat over een man die zich diverse keren aan had gemeld bij de Universiteit van Wageningen, voor verschillende opleidingen, maar die even zo vaak werd afgewezen, omdat hij niet over de juiste vooropleiding beschikte. Duidelijke zaak,…
Volgens de Ikanura, een volk van het gelijknamige vulkanische eiland, was de aarde in den beginne een soort reusachtige paraguya. De liefde die zij in zich draagt voor alles wat op haar leeft, zo wil de legende, deed haar uitdijen, totdat zij niet verder kon groeien zonder uit elkaar te…
‘Lees maar – er staat niet wat er staat’ en de dyslecticus die net weer moed begon te vatten omdat hij meer en meer greep kreeg op het geschreven woord begon weer te wanhopen. © André Degen
Autoslaaptrein Papier dat je daar achter je voorruit moest leggen De ene herinnering kust de andere wakker: bij Onno Kleyn, in zijn rubriek Volkskeuken, komt vandaag (21 februari 2019) een herinnering aan de autoslaaptrein naar boven door het boek Food on the Move – Dining on the Legendary Railway…
Het sterrenlicht is van voor de uitbarsting van pijn. In deze nacht kijk ik terug een tijd in toen het leed nog aan zijn ruimtereis naar de aarde moest beginnen. © André Degen
Zo zag het er allemaal wel heel vrolijk uit… Pippi met haar onafscheidelijke aapje, meneer Nilsson Vandaag (8 februari 2019) staat er in het Algemeen Dagblad een mooi interview met Inger Nilsson, de vrouw die een halve eeuw geleden Pippi Langkous speelde. Mooi, omdat ze weliswaar opgemaakt, maar zonder…
Vandaag (1 februari 2019) staat er een lang artikel van Gidi Heesakkers in De Volkskrant. Het gaat over De suppoost, de nieuwe voorstelling van Freek de Jonge (of: Preek de Jonge of Freek de Oude, net wat jullie willen). Het is nadrukkelijk géén recensie; Heesakkers heeft haar oordeel met opzet…
Op weg naar Zuid-Frankrijk, de caravan lag stabiel, de auto liep als een zonnetje en ons humeur bewoog zich in dezelfde sfeer stak mijn vader soms in zijn enthousiasme een duim omhoog naar een boer in het veld. Die vent dacht ongetwijfeld: Weer zo’n maffe toerist maar mijn vader zette…
Voor John Toen ik nog samenviel met de schaduw van mijn grote broer mocht ik altijd mee op expeditie omdat ik zo goed dood vallen kon. Onze hoofden nog braak voor onlandige groeisels vocht onze jeugd zich los van vele oude vijanden. Dood was nog niet eng maar een…
In civitate Frisiae, cui nomen Leovardia, stat schola nobillisima… Hora ruit, tempus fluit, het uur snelt voort, de tijd vliedt heen, zeiden de Ouden reeds. Talloze malen heb ik dat al ondervonden en de afgelopen dagen was dat niet anders. Ik had mezelf nog wel zo voorgenomen snel terug te…
