Vanmiddag (20 maart 2021) vond de prijsuitreiking plaats van De Gedichtenwedstrijd (voorheen Turing Nationale Gedichtenwedstrijd).
Ik had voor die wedstrijd vijf gedichten opgestuurd, waarvan één, ‘Omtrekkende beweging’ (zie hieronder), was doorgedrongen tot de laatste honderd. Dat betekende dat ik sowieso in de bundel kwam te staan die elke editie wordt samengesteld uit die top 100. En ik maakte een piepklein kansje om een van de drie prijzen te winnen (waarvan de eerste prijs maar liefst € 10.000,- bedroeg).
Die ‘happy not so few’ waren eerder deze week uitgenodigd om via een Zoom-link deel te nemen aan die prijsuitreiking (tsja, we zitten tenslotte nog volop in de coronaperikelen).
Ik wil niet verongelijkt klinken, maar ik liet de bekendmaking van de drie winnaars maar aan mij voorbijgaan, want ik gaf mezelf geen schijn van kans. In een juryrapport dient altijd het woord ‘gelaagd’ voor te komen, anders is een gedicht niet geslaagd en mijn gedicht zou waarschijnlijk als te simpel worden beschouwd om kans te maken op een prijs (terwijl er wel degelijk lagen in zitten, wat zullen we nou krijgen).
Toch ben ik er zelf best tevreden mee; het is een eerbetoon aan onze kat Elvis die al drie jaar niet meer onder ons is, maar die nog zeker niet vergeten is.
