Ik dring in
vreemde kamers
lees het open boek
de pantomime
van stomme levens.
Ik zie klokken
andermans tijd wegtikken
vanuit mijn machtige
duisterheid
kijk ik hen weerloos.
Ik meng me in
hun eten
niet bestemd voor
de hongerblik
van buitenstaanders.
Bij de bereiding
grijpt hij haar
fors van voren
sein voor verdwijning.
Ze laten mij achter
bij de dampgeesten
die deksels optillen
en zichzelf uitlaten.
Elke avond weer
wacht ik hen op
in camouflagekleding.
Ik kan hen maken
en breken.
© André Degen
