Trotse zoon (zei hij zelf) en niet zo trotse vader (zei die ook zelf) na de 4 Mijl.
Nog even over gisteren (11 oktober 2015); toen werd de 29e editie van de 4 Mijl (6437 meter) gehouden tussen Haren en Groningen. 23.000 lopers die tegelijk op de grond neer dreunen, dat is natuurlijk vragen om moeilijkheden; wat zeg ik, dat is smeken om een aardbeving.
Ik deed traditiegetrouw mee (voor de twintigste? eenentwintigste? tweeëntwintigste? keer. Ik ben de tel kwijtgeraakt.), maar onder andere omstandigheden dan andere jaren. Begin september had ik door een ongelukkige ‘verstapping’ bij de edele tennissport mijn kniebanden verrekt. Ik had daar nog steeds last van en het was de vraag of het überhaupt verstandig was om te gaan rennen. Maar hé, 4 Mijl, al zo vaak meegedaan, zo gezellig, dus niet meedoen was eigenlijk geen optie.
Vandaar dat ik op die schraal-zonnige zondag 11 oktober wel gewoontegetrouw aan de start verscheen. En, ondanks mijn handicap, heb ik de 4 Mijl volbracht. Weliswaar in een veel langzamere tijd dan alle voorgaande jaren (ik klokte 30:12), maar goed, voor een geblesseerde vijftigplusser ‘niet slecht’.
Volgend jaar maar weer een ‘zevenentwintiger’ lopen.
