Eindejaarsgedachte
Tussen twee duisternissen heeft mijn spetterkaarsje even fel gebrand. © André Degen
Categorie: Dood
Uit het leven gegrepen
Bij de uitgang van het crematorium stond een piepjong meisje ingezet als tegenspeelster van de dood. Ze deelde gedenkprentjes uit waarop stond hoe de familie graag wilde dat hij naar buiten trad. Beide armen in de lucht alsof hij onzichtbaar gewicht moeiteloos optilde. Tjoep. Hij had de zee achter zich…
De dag der doden
Op deze dag stellen wij een bibberig lichtje tegenover de massieve duisternis. Wankel waakvlammetje waar de onvermoeibare ademtocht rakelings overheen scheert. Elk jaar moeten de verstomden weer komen met hun verhaal om bij ons in het gevlij te blijven. Maar het rumoer om ons zwelt aan, terwijl zij, tot…
Op retour
Voor mijn vader Ik wil mijn dementerende vader gewezen leraar Frans nog eenmaal meenemen naar Zuid-Frankrijk langs velden vol zonnebloemen. Die noemde hij steevast ‘een leger in slagorde dat wacht op bevelen van de zonnegod.’ Hij vond dat een goede vergelijking van zichzelf. Ik vind dat nu ook. Voor de…
Martini-kerkhof
De Martini-toren biedt prachtig uitzicht. Het meisje ging de schemerige wenteltrap van een geest die steeds nauwer toeliep. Zij sprong en iets vloog weg van haar schouder. De grond kwam haar omhoog. Heeft de kaartjesverkoper iets gemerkt aan haar, bij het geld teruggeven, een voor zo’n warme dag vreemd droge…
Laatste woorden
Vierentachtig worden d’r niet veel.’ ‘We komen allemaal een keer aan de beurt, d’r wordt geen een overgeslagen’. ‘Hij ligt d’r netjes bij.’ ‘Zonde van zo’n mooi overhemd.’ ‘Hij heeft een prachtige dag uitgezocht, jammer dattie er zelf niks meer aan heeft.’ ‘Je vraagt je af: Wie is de volgende?’…
Doodgaan
Filmmakers hebben het eind verleugend: sterven is niet in een bed van violen, je zacht begraven in geliefde armen, en na ‘t afscheidswoord je ogen dichtdoen in close-up vereeuwigd; doodgaan is mijn oma die alles laat lopen op het laatst een verpleger aanziet voor haar lievelingszoon.
De dag der doden
Op deze dag stellen wij een bibberig lichtje tegenover de massieve duisternis. Wankel waakvlammetje waar de onvermoeibare ademtocht rakelings overheen scheert. Elk jaar moeten de verstomden weer komen met hun verhaal om bij ons in het gevlij te blijven. Maar het rumoer om ons zwelt aan, terwijl…
Doodgaan
Filmmakers hebben het eind verleugend: sterven is niet in een bed van violen, je zacht begraven in geliefde armen, en na ‘t afscheidswoord je ogen dichtdoen in close-up vereeuwigd; doodgaan is mijn oma die alles laat lopen op het laatst een verpleger aanziet voor haar lievelingszoon.