Mama was vast ziek, want ze hoefde geen eten.
Ze moest een prikje in haar arm, het deed geen zeer,
een beetje bloed, niet erg, ik veegde het weg.
Daarna ging ze slapen.
Ik weet niet waar ze aan dacht;
vast iets leuks, want ze keek heel blij.
Ik ging met Kitty bij haar liggen.
Ik droomde dat we weer in Nice waren,
allebei bruin, likkend aan een ijsje op het strand.
Morgen ben ik als eerste wakker.
Mama wil de gordijnen niet open;
dat doet pijn aan haar ogen.
We nemen dan chips en cola, gezellig in bed.
Mama zegt wel eens dat ik haar moet vergeten
al haar foto’s wegdoen.
Dat mag ze niet zeggen.
Ik heb er een op mijn nachtkastje staan
toen ze al haar tanden nog had.
Ik kan dat zien, want op die foto lacht ze.
© André Degen
