Gisteravond (29 december 2015) zoemde het al rond op internet en vandaag verschijnen de necrologieën: Lemmy Kilmister, de bassist/zanger van de band Motörhead is niet meer.
Zeventig is hij toch nog geworden. Toch nog, want Mr. Kilmister deed er alles aan om dit aardse bestaan te bekorten: amfetaminegebruik sinds hij volwassen was en een fles Jack Daniels per dag… mwah, dan moet je niet zeuren dat je geen honderd wordt.
Het is niet verwonderlijk dat de rest van de band (de drummer en de gitarist) vandaag bekend maakt dat Motörhead ermee stopt, want Lemmy was Motörhead.
Ik heb de band drie keer live gezien, waarvan twee maal teleurstellend.
De eerste keer zag ik Lemmy & Zijn Rakkers in de IJsselhallen in Zwolle (ik meen in 1987 en, verdomd, dat blijkt te kloppen. Ja, het geheugen van de oude baas werkt nog goed).
Ik stond toen in mijn wat ballerige outfit (ik droeg, godbetert, in die tijd een gele trui…) te midden van de in leer gestoken heavy metal-jongens. Mijn finest moment als vreemde eend in de bijt tijdens dat concert was vlak voor de eerste toegift. Er was het gebruikelijke geschreeuw naar het podium over het te spelen nummer.
Ik brulde toen ‘Overkill!’ richting bühne en wie schetste aller verbazing toen nog geen vijf seconden later de sneltreinbasloop van het titelnummer van Motörheads tweede album werd ingezet? De zware metaaljongens voor mij draaiden zich naar mij om en in hun ogen dreef een mengeling van ongeloof, bewondering en, o ja, veel bier. Had ik soms voorkennis? leek hun blik te zeggen. Dit optreden in de IJsselhallen was wat mij betreft legendarisch.
De tweede keer dat ik Lemmy’s band hoorde, in de Oosterpoort in Groningen, was ik heel wat minder enthousiast. de geluidsafstelling was belabberd (als Lemmy tussen de nummers door sprak was hij niet eens te verstaan) en verder was hij nogal aan het zeuren. De ruige rock & roller die hij zijn hele leven heeft willen zijn was hij die avond zeker niet.
De derde en laatste keer zag ik Motörhead op Lowlands, in 2007. De band trad op in de Grolsch-tent. ook toen was de geluidsafstelling beschamend slecht voor een band die al zo lang en zo vaak had opgetreden.
En gaandeweg het halfopenluchtconcert draaide de geluidstechnicus de schuiven nog wat verder open, met als resultaat dat er een oorverdovende geluidsdiaree over ons werd uitgestort. Toen – hé, daar hebben we hem weer! – Overkill werd ingezet, herkende ik het nummer tijdens de eerste maten niet eens, zo vervormd was het geluid…
Maar goed, ik heb ondanks die laatste twee tegenvallende optredens altijd een zwak voor Motörhead gehouden; Lemmy’s rauwe stem, de speedy, overstuurde bas en de dubbele basdrum van ‘Philthy Animal Taylor’ brachten mijn swingneuronen aangenaam in beweging.
Laten we daarom nu, heel toepasselijk, gaan luisteren naar Stone dead forever:
En daarna, ook toepasselijk, naar Killed by death:
