Drie jaar en negen maanden heb ik het coronavirus buiten de deur c.q. mijn lichaam weten te houden, maar helaas, na al die tijd ben ik nu eindelijk ook voor de bijl gegaan: vanmorgen (9 december 2023) testte ik positief op SARS-CoV-2.
Vervelend – want het voelt als een tennisser die lange tijd achtereen ongeslagen is gebleven, maar wiens record nu doorbroken is. Lach erom, maar naarmate ik langer coronavrij bleef, terwijl veel mensen in mijn omgeving soms wel voor de derde keer Covid-19 kregen, waande ik mij in zekere zin onkwetsbaar. Behoorde ik tot de happy few die, om duistere redenen, niet vatbaar waren voor een virus dat wereldwijd zoveel mensen had besmet? Nee dus.
Maar door de onachtzaamheid van veel mensen om mij heen moest het vroeg of laat een keer gebeuren; ik merkte de laatste tijd dat mijn omgeving helemaal niet meer met de verspreiding van het coronavirus bezig is.
Zo stond ik een paar weken geleden met iemand te praten. Omdat er nogal wat omgevingslawaai was, ging ik wat dichter bij hem staan, om hem goed te kunnen horen. Na een tijdje zo met mij gekletst te hebben, gaf hij langs zijn neus weg (no pun intended) te kennen ‘zich wat grieperig te voelen’. ‘Heb je al getest op corona?’ leek me daarom een voor de hand liggende vraag. Hij reageerde daar ronduit agressief op: Nee hoor, die flauwekul, daar deed hij niet meer aan. Oké, duidelijk.
Maar drie dagen later appte hij mij dat hij corona had. Nou, bedankt. Ik had van een docent iets meer verantwoordelijkheidsgevoel verwacht…
Vanaf maart 2020, toen de eerste coronagolf Nederland bereikte, tot op de dag van vandaag heb ik corona serieus genomen. En dat zal ik blijven doen. Ik heb net iets teveel verhalen gehoord en gelezen over mensen die er blijvende klachten aan hebben overgehouden.
