Hoe kort ook, vandaag (14 december 2017) wil ik even stilstaan bij de geboortedag van Onze Grote Volksschrijver, Gerard Reve. Op deze dag had hij 94 jaar kunnen worden, als de duistere vorsten Alcohol en Alzheimer hem niet voortijdig omver getrokken hadden. Daarom hieronder een gedicht van hem, Gedicht voor…
‘Ik moet nodig weer eens beginnen.’ Het nieuwe boek blijft hangen. De schrijver voor wie het geheugen een kwelling was herkent zijn bevrijder niet. Stukken hersenschors drijven in troebel oogwater. Op zijn verjaardag geen jaartje ouder opgenomen in tijdloosheid. ‘Als ik doodga word ik onverdwijnbaar of hoe heet dat ook…
Aankondiging van de aan Gerard Reve gewijde middag in de Openbare Bibliotheek Amsterdam Op deze grijze, dichtgesneeuwde dag (10 december 2017), net nu de nieuwe dienstregeling van de N.S. in werking is getreden, vallen er pardoes veel treinen uit; het is een bekend verschijnsel dat het hele openbare vervoer bij ons…
Poster voor de promotietour van schrijver Bennie Roeters Bedenk ik vandaag (26 november 2017) ineens dat het alweer twee weken is dat ik van me heb laten horen vanaf mijn digitale honk. Ik heb het vaker gezegd, in deze tijden is dat een eeuwigheid. Wil ik mijn geliefde (en trouwe)…
Kent u hem nog? Een oude, bakelieten telefoon. Het is er dan toch van gekomen: de verbinding met de vrouw die vanuit een luchtledig, een tijdloos universum tot je sprak en commentaarloos bijna een kwart eeuw lang de juiste tijd doorgaf is verbroken. Al jaren geleden schreef ik het volgende…
Mijn ouders in hun jonge jaren, met op de achtergrond de katholie- ke kerk van Kloosterburen. ‘Voor wie steek jij een kaarsje op?’ vraagt Anita Witziers ons. Nou, ik zou graag een, eh, ‘kaarsje’ opsteken voor Anita Witziers. Maar nee, even alle flauwigheid op een stokje (eh, wacht even…), want…
Het licht zo dun dat het door de nerven valt. De zon draait zich af, het schrale verwaaien staat om de hoek. Ik keek dwars door een kleuter heen in wie aders roestrood wegen banen. Vanonder scheefgezakte stoeptegels tasten rimpelarmpjes naar een zeepbel hemel. © André Degen
Ik sleep mijn hoofd naar de psychiater. Ik zeg: ‘Hoe kon ik mijzelf ooit gelukkig verklaren? Terwijl toch duidelijk is: De gelukkigste man op aarde is Mick Jagger.’ Hij is over de zeventig chronisch gezond niet kaal niet dik neukte lekkere wijven bij de vleet, snoof, tripte, zoop en maakte…
Dit was eens mijn ouderlijk huis (‘Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij’) Vandaag (21 oktober 2017) is zo’n typisch Nederlandse miezerdag: ongezellig, grauw; het ideale weertype om eens uitgebreid de weekendeditie van De Volkskrant te gaan lezen. En dat deed ik dan ook. Daarbij stuitte ik op deze column van…
