Toen ik jong was
eindigden alle natuurfilms
steevast met dezelfde boodschap:
‘En we zullen zuinig moeten zijn op
[bedreigd natuurreservaat
naar keuze invullen]
willen we de kreet van de
[zeldzaam dier uit dat gebied
naar keuze invullen]
in de toekomst kunnen blijven horen.’
En dan kwam er een eindshot van
een roofvogel hoog cirkelend in de lucht
met dramatische muziek.
Maar we zijn helemaal niet zuinig geweest
op al dat moois,
in recordtempo hebben we
de bossen platgelegd
en onze vuiligheid over de aarde
uit laten lopen.
We hebben de man van de commentaarstem
teleurgesteld
maar waarschijnlijk is hij toch
allang uitgestorven.
Ik wil weer zitten
voor een zwartwittelevisie
toen de wereldellende
nog kalm via twee kanalen
naar ons toe werd verscheept
en we nog genoeg aarde
te verkwisten hadden.
© André Degen
