Als zelfs moeders moeten sterven
vind ik het leven
definitief niet meer leuk.
Ik vond er al nooit veel aan
maar mijn moeder praatte
mij er altijd weer doorheen.
Zij hield mijn hart
aan de praat
wees de kruiden aan
die voor mij het beste waren.
Nu zij er niet meer is
laat ik mij gaan
in een vrije val.
Haar ‘Voorzichtig!’
‘Niet te hard!’
weerklinken hier niet meer.
Windgeruis en bloedgesuis
liggen in elkaars verlengde.
Niet verrast
niet verschrikt
zweef ik
aan haar zijde.
© André Degen
