Hij stond gisteren (27 februari 2023) in De Volkskrant: de column van Teun van de Keuken over de valse romantiek die om het boerenleven hangt.
Van de Keuken : ‘Als je aan het platteland denkt, denk je aan de plaatjes op eierdozen. Een kerktoren, een paar koeien in de wei en een handvol kippen die vrolijk rondscharrelen. Net buiten het kader van de eierdoos wentelen een paar knorrende varkens zich met kwispelende krulstaarten vrolijk door de modder.’
Dat is inderdaad het beeld van het plattelandsleven dat oprijst uit de verpakkingen van boerenmelk, blije kipeieren en bijvoorbeeld biologische gele vla. Ja, ik ben een dromer, dus ik zou graag willen geloven in dit idyllische plaatje van het leven op het platteland. Maar de werkelijkheid is wel even wat anders:
Van de Keuken schudt degenen die wegzwijmelen bij dit schilderachtige tafereeltje ruw uit hun droom: ‘Terwijl landbouw allang niet meer gezellig en romantisch is. Het is een miljardenbusiness waarin door schaalvergroting met heel veel dieren geld moet worden verdiend. Varkensboeren zijn aannemers. Ze gooien ergens een gigantische dichte stal neer, proppen er tienduizenden varkens in, berekenen hoe veel voer ze erin moeten pompen en wanneer de beesten rijp voor de slacht zijn. Lopendebandwerk. Kippenstallen? Net zoiets. Bent u weleens in zo’n ruimte geweest? Ik wel. Niks romantisch aan.’
Door de column ‘De kloof tussen stad en platteland is de valse romantiek over het boerenleven’ moest ik terugdenken aan de zomervakantie van 2019 die ik doorbracht op Corsica. Hoe anders zag het leven van vee er daar uit! Natuurlijk, ook voor de dieren op Corsica zou hun leven vroegtijdig eindigen bij de slager, maar daarvóór hadden ze toch een heel wat beter leven gehad dan hun collega’s in het bio-industriële Nederland.
De charme van in het hooggebergte rijden vind ik altijd dat je je op een smal bergweggetje zomaar vast kunt rijden in een schaaps- of geitenkudde. De dieren lopen daar onbekommerd op de weg, knabbelen aan takjes die over de weg hangen en doen geen stap opzij. Zo leer je vanzelf onthaasten.
Tijdens tochtjes op Corsica zag ik vaak koeien aan de kant van de weg in de berm liggen, herkauwend, rustend. Soms liepen er ook enkele langs de kant van de weg, terwijl ze rustig overhangende takken losrukten. Deze beesten waren lichtjaren verwijderd van hun in Nederlandse megastallen opgesloten soortgenoten die vrijwel nooit het daglicht zouden mogen aanschouwen.
Ik weet wel, bij een toerist wordt de zonnebril al snel de roze bril waardoorheen je alles zonniger bekijkt, maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat die koeien, schapen en varkens het veel beter hadden dan hun soortgenoten bij ons. En ik kan me net zomin aan de indruk onttrekken dat het bruine varken, linksboven op de foto boven deze weblogbijdrage, heerlijk ontspannen ligt te slapen. En ja, het lijkt net of het glimlacht….
