Vandaag (18 november 2016) lees ik in de digitale versie van De Volkskrant dit bericht.
En hoewel het al wat jaartjes geleden is dat J.K. Rowling haar pen als een toverstokje voor mijn gezicht heen en weer zwaaide en mij betoverde met haar werk, ben ik berichtgeving over de wereldberoemde tovenaarsleerling Harry Potter al die tijd blijven volgen.
Ik weet het nog goed: ik volgde aan het eind van de vorige eeuw (oef, wat klinkt dat lang geleden!) al enkele jaren het nieuws over Harry Potter. Welwillend, geamuseerd las ik in de pers over zaken als uilenpost, dreuzels en de Sorteerhoed.
En toen nam ik het besluit dan zelf maar eens het eerste boek van de serie te gaan lezen en zo te kunnen beoordelen of dit iets voor mij was. We schrijven 9 december 2001. Het was een bitter koude dag en ik ging per trein naar Harderwijk voor een optreden.
Ik begon te lezen in Harry Potter and the Philosopher’s Stone en… was binnen enkele bladzijden verkocht. Ik las de andere delen achter elkaar en heb zelfs eens in de rij gestaan om een uur ’s nachts om het deel dat die zomer uitkwam te bemachtigen.
Geboeid beleefde ik de avonturen van Harry en zijn vrienden mee en slaakte een zucht van verlichting toen er aan het eind van de romancyclus stond: ‘All was well.’ Simpele, geruststellende woorden, de rust keert eindelijk weer in het tot dan toe zeer turbulente bestaan van Harry Potter. Klaar, niets meer aan doen. Zou je zeggen. Maar nu komt er dus tóch een vervolg.
En Joanna had het ons nog zo bezworen: stellig verzekerde ze ons, haar nog altijd gretige dreuzelvolgelingen, dat er geen deel acht zou komen. En dat was goed. Ze zou niet toegeven aan commerciële of andere motieven.
Met deze zeven boeken was de serie afgesloten en waren de lotgevallen van Harry afdoende besproken. En dan moet je daar niet op terugkomen, vind ik (zeven is ook een heilig getal en daar moet je niet aan tornen. Doch dit terzijde.).
Het gaat natuurlijk al mis bij de mededeling dat Harry een 40-jarige ambtenaar aan het ministerie van magie is. Harry, onze held uit zeven meeslepende delen, Harry, de supertovenaar, een ambtenaar! Hij heeft zichzelf bevrijd uit de neteligste situaties, de zwaarste beproevingen afgelegd en uiteindelijk Voldemort verslagen, zoals het een superheld betaamt. En dan is het natuurlijk een gigantische anticlimax zo iemand terug te vinden als ambtenaar.
‘Bestsellerschrijvers die jaren later terugkomen op hun grootste succes: het heeft iets treurigs. Fans lijken ernaar te snakken, maar het resultaat valt bijna altijd tegen’, schrijft Pjotr van Lenteren aan het begin van zijn recensie. En daarmee is dit project afdoende samengevat, lijkt mij.
Ik ga Harry Potter and the Cursed Child niet lezen en ik ga niet naar het toneelstuk. Ik houd mijn dierbare herinneringen aan de lectuur van de zeven Harry Potter-boeken liever intact.
