Vanmiddag (28 april 2024) ging ik nietsvermoedend op pad om in De Onlanden, een natuurreservaat onder de rook van Groningen, te gaan vogelen. Ik was nog geen kilometer onderweg en toen gebeurde het, op de kruising Damsterdiep – Europaweg: vanuit mij gezien, van links kwam een hond aan rennen, midden op straat. Op zich al een hoogst ongebruikelijk en naar tafereel. Hij probeerde zo te zien uit alle macht een auto in te halen die links afsloeg en richting Euroborg reed.
Ik was compleet overrompeld en ronduit geschokt; het leek mij evident dat de hond uit de auto was gezet waar hij nu zo hard achteraan snelde. Waarom zou een hond anders zulk gedrag vertonen?
Ik stond voor rood en voor een dilemma (om het even met een zeugma te zeggen): wat moest ik doen? Met het risico op een ongeluk of een boete voor door rood rijden achter die vent aan? Ja, dat kon ik doen. En dan? Stel, je haalt hem in en je rijdt hem klem door voor hem te gaan staan (hij moest namelijk voor het volgende verkeerslicht stoppen). Je zou uitstappen, de hond zou er dan inmiddels bij gekomen zijn en zou door zijn gedrag duidelijk laten zien dat hij bij die auto hoorde.
De bestuurder zou dan alsnog glashard kunnen ontkennen dat de hond van hem was, ook al leek het gedrag van het dier zonneklaar op het tegendeel te wijzen. Of – wat misschien nog wel erger geweest zou zijn – hij zou ijskoud kunnen zeggen: ‘Ja, klopt, die hond is van mij’, zou het dolblije beest weer in de auto laten springen en… zou de hond een eind verderop alsnog dumpen.
Ik kon niks doen, want er viel niets te bewijzen. Ik heb nog even met de gedachte gespeeld om de politie te bellen. Maar ik besefte dat mijn verhaal nogal dun was: ‘Ik zag een lichtgroene/gele auto, ik geloof een Renault Kangoo of een auto die daarop leek, met een Duits kenteken dat begon met ‘EL’ wegrijden richting Euroborg, terwijl een hond achter die auto aan rende.’ De politie zou daar hoogstwaarschijnlijk niets mee kunnen en mij dat ook laten weten.
Met een kwellend gevoel van ‘Hoe is dit afgelopen voor de hond?’ begon ik een half uur later aan mijn vogelkijksessie. Was het dier aangereden of had het net zo lang achter de auto aan gerend tot het uitgeput in elkaar was gezakt? Ik wilde er niet te lang aan denken. Ik mag alleen hopen dat de hond een goed onderdak zal vinden en een betere baas zal krijgen dan die schoft die hem zo harteloos uit de auto heeft gezet.
