Vandaag (8 oktober 2023) vond de 36e editie van de 4 Mijl in Groningen plaats. En… ik was er weer bij! Dat sprak niet vanzelf, want op 10 september schoot het tijdens een trainingsrondje in mijn rechterkuit. Er kwam zelfs een bezoek aan de fysiotherapeut aan te pas, maar die stelde mij al snel gerust: meer dan één bezoek aan hem was niet nodig en drie, vier dagen na zijn behandeling was (voorzichtig) hardlopen al weer mogelijk. Dat bleek te kloppen – gelukkig.
Door deze tamelijk onschuldige kuitblessure lukte het mij echter niet om in de aanloop naar de 4 Mijl de 6437 meter een paar keer ‘droog’ te oefenen. Dus ik verscheen niet optimaal voorbereid aan de start. Maar… ik liep hem uit en ook nog in een tamelijk acceptabele tijd: 33:06 (hoewel: dit was mijn langzaamste 4 Mijl ooit…).
Tot vier jaar geleden had ik met zo’n eindtijd ‘beslist niet thuis willen komen’, maar de tijden veranderen, dames en heren, en de schrijver dezes heeft enkele maanden geleden de 60 jaren aangetikt en dan moet je op een gegeven moment de werkelijkheid onder ogen zien en even een paar keer slikken. Leven is doorlopend inleveren tenslotte.
Op de 112 Groningen-site staat trouwens dat de 4 Mijl ‘een groot succes’ was en voor zover ik dat kan beoordelen, klopt dat wel: het weer was prima, de sfeer was uitstekend en de van vorige edities bekende elementen kwamen weer voorbij: de ‘foute’ muziek bij de start die de lopers los moet maken, de dweilorkestjes onderweg (waar je uiteraard maar flarden van meekrijgt), de mensen langs het parcours die soms je naam noemen en je aanmoedigen, twee keer een vals plat (eerst bij het Herewegviaduct en dan, in iets mindere mate, in de Herestraat) en dan de laatste paar honderd meter waarbij je er nog even alles uitperst voor de eindstreep.
Een mens leeft bij rituelen en vaste gewoontes en dat geldt voor mij zeker bij de 4 Mijl: zo brengt mijn vrouw mij ruim voor mijn starttijd altijd naar de Helperzoom, waar ik uitstap om de laatste kilometer naar de startvakken bij de Hortus Botanicus van Haren met de meute mee te lopen. Verder loop ik altijd helemaal links van het parcours; vraag me niet waarom en noem het gerust autistisch, maar ik doe dat al meer dan 25 jaar en ik ga dat ook niet meer veranderen.
En de nazit van de 4 Mijl vindt ook ’traditioneel’ plaats in hetzelfde eetcafé in Groningen dat al tientallen jaren prettig onveranderd is gebleven: The Ugly Duck (door dit gratis reclamemaken krijg ik overigens geen enkele provisie – nog geen biertje – dat wil even duidelijk stellen).
Zolang ik kan, zal ik mee blijven doen aan de 4 Mijl. En daarbij zal ik maar gelaten aanvaarden dat mijn tijden jaarlijks oplopen…
