Zal dit mijn laatste blik
op de buitenwereld zijn:
Vanuit een ziekenhuisbed
staren uit een raam
dat niet open kan
naar de traag
voortdrijvende wolken
en dan vanonder het tastbare dek
wegglijden naar het ijle daarginds?
Zal ik binnenkort
moeten vechten
voor de lucht
die ik ooit
achteloos
gedachteloos
uit luchtbedden perste
tijdens wolkenloos kamperen?
Ik heb de gevreesde infiltrant
van het lijf proberen te houden
maar hoe goed ik ook
naar alle kanten keek
er bleef een dode hoek
waaruit hij laag
tevoorschijn kroop
wie weet mijn lichaam in.
Was er maar een God
tot wie ik mij kon wenden
maar knielen brengt mij
alleen maar dichtbij Moeder Aarde
waarin ik nog niet verzinken wil.
Hopelijk kan ik binnenkort
de woorden hiervoor
opnieuw belichten.
Vanaf dan zal de enige maat
– nog meer dan voorheen –
in mijn leven zijn:
Met volle teugen.
