Gisteren (14 december 2019) was ik, met vrouw en zoon, weer In Leer, voor mijn traditionele bezoek aan de kerstmarkt daar.
Wáát? zullen lezertjes die mij wat beter kennen geschokt in koor uitroepen, de man die vulkanen beklom, een pas overstak van bijna vijfenhalve kilometer, de man wiens leven aan nylon draadjes hing op 2600 meter hoogte, de man die op een motor met 80 km p/u over de wegen van Bali scheurde, daarbij gaten als meteorietinslagen ontwijkend en om kippen, geiten en varkens slalommend, uitgerekend die man gaat naar zoiets burgerlijks en kneuterigs als een kerstmarkt in een Duitse provinciestad?
Ja, dames en heren, die man deed dat. Bij zijn volle bewustzijn. En…hij had er nog lol in ook!
Natuurlijk, ik weet ook wel dat een bezoekje aan deze ‘Ostfriesische’ stad, waar zoveel Noord-Nederlanders even komen winkelen, niet valt onder de rubriek ‘avontuurlijke uitstapjes’. Sterker nog, ons dagtripje Leer heeft elk jaar helemaal niets avontuurlijks, maar op die ene dag vind ik dat niet erg.
Onze auto stallen we elke keer in Parkhaus Leffers-City, daarna gaan we via warenhuis Müller naar de winkelstraat, de Mühlenstrasse, die we westwaarts helemaal uitlopen, om dan linksaf te slaan, de Brunnenstrasse in, waaraan ‘Antik Café’ ligt, een Konditorei waar ‘het goed toeven is’ (tenminste, als je van gebak houdt).
Ondertussen heb ik een Bild Zeitung gekocht waarvan ik de licht verteerbare inhoud tot mij neem, samen met een Kännchen Kaffee en een Himbeerschnitt. Man, man, wat kan geluk toch soms tastbaar én binnen handbereik zijn!
Na dit calorierijke intermezzo gaan we winkelen, wat erop neerkomt dat we de winkelstraat (een voetgangerszone) een paar keer op en neer lopen, langs de houten barakjes die ter ere van de Weihnachtsmarkt zijn opgetrokken en waar allerlei kerstprullaria, maar vooral eten en drinken, te krijgen zijn.
Bij een zo’n verlichte houten barak namen mijn vrouw en ik een Glühwein, bij een andere hapten wij drieën in een broodje Bratwurst, voor even ontheven aan de actualiteit en zijn loodzware problematiek.
Maar ik zat niet alleen maar onbekommerd te schransen in Leer, ik was wel degelijk ook cultureel bezig: zo kocht ik in boekhandel Thalia het sterke debuut van de de Duitse schrijfster Juli Zeh, Adler und Engel. En dat ga ik ook zeker lezen, in de tijd tussen Kerst een Nieuwjaar, wanneer ik in Zuid-Duitsland hoop te verblijven.
Ons Leer-uitje eindigde in het overvolle café Extrablatt, ‘ganz zentral in der Fußgängerzone gelegen’. Ik nam er een halve liter Radeberger Pils. Peinzend mijn bier drinkend liet ik onze haast rituele rondgang door Leer de revue passeren.
Wat is er toch zo aantrekkelijk in het elk jaar maar weer vrijwel hetzelfde doen? Een soort Groundhog Day, met dien verschille dat wij niet dagelijks maar jaarlijks praktisch dezelfde dingen beleven.
Is het de geruststelling, in een wereld vol warreling en gewemel, dezelfde elementen, jaar in jaar uit, weer terug te vinden?
Ach, we kunnen er een hele psychologische analyse op loslaten, maar feit is dat het op zijn tijd erg prettig is in een overzichtelijke omgeving de dingen te doen die je daar al zo vaak hebt gedaan en die na al die keren nog steeds heel aangenaam zijn.
Oftewel: volgend jaar zien ze mij in de weken dat er kerstmarkt is gewoon weer terug in Leer!
