De afgelopen week en ook vandaag (10 oktober 2019) volg ik de onlusten en protestdemonstraties in Ecuador met iets meer belangstelling (denk ik) dan de gemiddelde Nederlander. Hoe dat komt?
We schrijven het jaar 1992 ( ja, ja, ik weet het, ‘een eeuwigheid geleden’). Ik ging in dat jaar naar Ecuador en de Galapagos. Het bezoeken van die paradijselijke archipel was een jeugddroom van mij.
Niet voor niets had ik op elfjarige leeftijd het verhaal Twee jaar op de Galapagos – mijn eerste schreden op het prozapad – geschreven, opgestuurd aan de Leeuwarder Courant én geplaatst gekregen in het toenmalige jeugdkatern de Lyrische Courant. Maar goed, dit terzijde. Ik wil er alleen maar mee zeggen dat de Galapagoseilanden al vroeg tot mijn verbeelding spraken.
In de jaren negentig begonnen mijn vrouw en ik aan onze backpackperiode. In 1992 hadden wij het plan opgevat naar Zuid-Amerika te gaan. Maar dan was het zaak goed uit te zoeken naar welk land we zouden gaan.
In die vroege jaren negentig was het namelijk lang niet overal pluis in Latijns-Amerika: in Colombia bestreden de drugskartels van Medellín en Cali elkaar op leven en dood, in Venezuela had in februari en in juni een staatsgreep gedreigd en in Peru zaaide de maoïstische terreurbeweging Lichtend Pad nog steeds dood en verderf. Dus die landen vielen alvast af.
En, het klinkt wat paradoxaal, maar toen kwam ineens Ecuador in beeld, juist omdat het land zo onopvallend was. Net als Costa Rica in Midden-Amerika kwam het land dat lag ingeklemd tussen Colombia en Peru in die tijd nooit ongunstig in het nieuws. Geen staatsgrepen, drugsbendes en guerrillaoorlogen.
Bovendien hoorden de Galapagoseilanden bij Ecuador. Dat maakte dat wij dat jaar (1992, dus) kozen voor Ecuador.
Wat een oase van stabiliteit en rust was ‘Het Land van de Evenaar‘ destijds! Tijdens de maand dat wij er rondreisden was er van onlusten, protesten en plunderingen geen sprake. De winkels werden gewoon bevoorraad en de sucre (in die tijd de munteenheid van Ecuador) was redelijk stabiel.
De laatste zin in het Volkskrantartikel van vandaag luidt: ‘Het ministerie van Buitenlandse Zaken raadt iedereen momenteel af het land te bezoeken.’ Tsja, de tijden zijn wel veranderd. Vandaar mijn verzuchting in de titel: ‘Ecuador, waar ga je heen?’
