The Log Lady uit Twin Peaks
Vandaag (1 oktober 2015) staat er dit artikel in De Volkskrant. The Log Lady uit Twin Peaks (waarvoor ik in de jaren negentig ‘aan de buis gekluisterd zat) is even bewegingloos en dood geworden als het houtblok dat ze altijd als een baby in haar armen droeg. Niet echt brekend nieuws, geef ik toe, maar ik was, zoals gezegd, een grote fan van de serie die in de VPRO-gids ooit zo treffend werd omschreven als een ‘soap noir’.
The Log Lady (De Dame met het houtblok) verscheen af en toe in Twin Peaks en debiteerde dan raadselachtige wijsheden als ‘The owls are not what they seem’, ‘If you have hurt someone, don’t wait another day’ en ‘One day, my log will have to say something about this.’
Bijna vijfentwintig jaar nadat de serie voor het eerst werd uitgezonden (1990) schreef ik onderstaand prozagedicht. Ik draag De vrouw met het houtblok daarom op aan Catherine Coulson die afgelopen maandag overleed en eigenlijk – tragisch genoeg – alleen maar bekend is geworden (en gebleven) als de houtblok ronddragende vrouw die als een soort Cassandra onheilspellende uitspraken doet:
De vrouw met het houtblok
Er liep een vrouw rond met een houtblok in haar armen. Ze had het babykleertjes aangetrokken. Hoewel dat er natuurlijk raar uitzag, waagde niemand daar de spot mee te drijven. Als je in haar ogen keek, voelde je namelijk dat daarachter een groot verdriet moest liggen, zoals je achter een grotingang een enorme, donkere ruimte vermoedt.
Men liet haar lopen – ze deed geen vlieg kwaad – en speelde het spel mee. Sommigen gingen daar vrij ver in: die bogen zich bijna dagelijks over naar het roerloze kind, om te informeren naar zijn welbevinden.
Op een dag kwam er een meisje van buiten in onze kleine gemeenschap. We hadden haar nooit toe moeten laten. Met een stem die glas kon breken zei ze tegen de vrouw: ‘Wat gek: waarom draagt u een houtblok in uw armen met kleren aan? Het is toch geen kind?’
Eenieder die toevallig in de buurt was hield de adem in: hoe ging de dolende speelmoeder op deze ruwe vraag reageren? Ze zei niets, maar stille tranen vielen uit haar ogen op wat ze voor haar kind hield.
De volgende dag liep de vrouw, net als voorheen, rond met haar houtblok, maar met dit verschil dat ze het de babykleertjes had uitgetrokken. Daardoor was goed te zien dat er op verschillende plaatsen loten aan het houtblok waren ontsprongen.
