Ik heb besloten een deel van mijn lachen af te staan, contributie voor mijn schaamteloze verderleven. De lucht die ik bij het proeven van rode wijn naar binnen zuig zou eigenlijk in jou moeten vloeien, zou net als wijn hartversterking moeten zijn.
Mijn vader was leraar. Laten we daarom zeggen dat de krijtstrepen daarboven door hem zijn getrokken. Van alle woorden die hij op ’t bord schreef is niet een gebleven. Deze boodschap is voor de nablijvers.
Met ��n klik stellen zij mechanismen in werking die oud zijn als de wereld zelf. Hun rose rosse dageraad trekt mij uit de tochtige nacht. Over de demarcatielijn; wie in de rode zone wordt betrapt heeft identiteitsbewijs hard nodig. Ik ben de volkomen vreemde verwachte bezoeker die,…
Wereldleed teruggedrongen tot knusse knisperkrant. Aan dat verticale tafelkleed smul ik van ellende elders. Met miniatuurdrietand sloop ik suikergoedbouwsel laat dwergijsberg afsmelten in duisterheet kaboutermeer. Als ik mij stilhoud tussen oude taarten kleertjeshondjes als disgenoot gaat misschien aan mij voorbij wat bijtgraag aan mij snuffelen komt waar…
‘Je bent maar een hele gewone jongen’ werden mijn ouders niet moe mij in te wrijven wanneer ik weer eens zo stom was hun in de kaart van mijn jongensdroomkoersen te laten kijken. Hun woorden kortwiekten torenhoge mijlenbrede ambities. De onderliggende boodschap was mij duidelijk: ‘Heb het hart niet ons…
Nooit droever dan in pretparken waar het vrolijk storten afgronden in altijd weer opstanding met zich meebrengt. De papegaai bij de ingang kan geen afstand doen van zijn eentonige triangel. Op de grond gestrooide pindaschilletjes wijzen erop dat er geen pad terug is naar het weggetrokken reuzenbos. Nooit droever dan…
Toen wij met eendrachtige klauwen aarde de beek dwongen bij ons stil te staan dachten wij de loop der dingen in de hand te hebben. Er kwam een man met wenkbrauwen als stekelheggen stroomopwaarts. Hij sloeg een wond in onze dam trommelde wegwezen in onze oren. Zo…
De aarde had niet groter hoeven worden dan een zandbak. En alles kwam goed omdat vader het zei. Het venster op de wereld was gewoon zwartwit en de wereld kwam tot ons over twee bedaarde kanalen. Op die avonden sneeuwde het zachtwarm ook buiten de beeldbuis. De gordijnen lieten geen…
Op het dressoir houdt een foto zijn jonge lach op. Moederhand houdt hem een leven lang ontstoft. Om hem heen verdorren wekelijks ververste bloemen. Het wereldleed stroomt dagelijks naast hem uit.
De Martini-toren biedt prachtig uitzicht. Het meisje ging de schemerige wenteltrap van een geest die steeds nauwer toeliep. Zij sprong en iets vloog weg van haar schouder. De grond kwam haar omhoog. Heeft de kaartjesverkoper iets gemerkt aan haar, bij het geld teruggeven, een voor zo’n warme dag vreemd droge…
