Er is ergenseen fotoin een albumop zolder Daar zitten mijn oudersnaast hun caravanin de zon die toen noggul voor hen was. Tegelijk met de voortenthebben ze een blauwe koepelboven zich uitgespannen.De zon hangtgoed in het glas. Mijn moeder grasduintin een vlinderfladderblad,mijn vader schaduwteen inspecteur in Parijs. Hun horloges zijn afgelegd;zoals…
Mensen legden hun korte blik afvan alledagomhingen zich metde lange kijk. Onze gids legde de klokuit in de ruimte:‘Zwarte stern op drie uur,brilduiker op zes uur.’ Hij leerde onsvogels te vangenzonder ze te kortwieken. Naarmate de dag vorderdekwam de zeearendhoger aan de hemel te staan. Tot de leeuwerikhet zenit aangafvan…
Mensen legden hun korte blik afvan alledagomhingen zich metde lange kijk. Onze gids legde de klokuit in de ruimte:‘Zwarte stern op drie uur,brilduiker op zes uur.’ Hij leerde onsvogels te vangenzonder ze te kortwieken. Naarmate de dag vorderdekwam de zeearendhoger aan de hemel te staan. Tot de leeuwerikhet zenit aangafvan…
Wereldleed teruggedrongen totknusse knisperkrant.Aan dat verticale tafelkleedsmul ik van ellende elders. Met miniatuurdrietand sloop ik suikergoedbouwsellaat dwergijsberg afsmeltenin duisterheet kaboutermeer. Als ik mij stilhoudtussen oude taartenkleertjeshondjes als disgenootgaat misschien aan mij voorbij wat bijtgraag aan mij snuffelen komtwaar kou en donker vrij spel hebbenterwijl ik alleen genoeglijk huiveren wilin een…
‘Je kunt de hele wereld leren kennenzonder je huis ooit uit te gaan.’Hoe graag wil ik die wijsheid onderkennenIn de tropen, aan de voet van een vulkaan.
James Dean kwam nonchalantaanslenterengetypcast voorDe Belediger. Hij liep tergend langzaam af opAlbert Camus die onder een plataanrustig een Gauloise rookte.Hij zag de acteur alvan verre aankomen. James Dean totaal niet onder de indrukvan de reputatievan de Nobelprijswinnaarzei: ‘Kijk eens aan,daar hebben wehet slachtoffer vaneen wel heel suf auto-ongeluk: Kaarsrechte wegweinig…
Hoe ik van een held een sukkel werdMijn kleuterzoonwerd puber. © André Degen
Ik heb niet de illusiedat ik het koor van stemmenin mijn hoofdooit tot zwijgen kan brengenmaar ik doe mijn uiterste bestze met elkaarin harmonie te laten klinkenzodat de eindmix tenminste enigszins genietbaar is. © André Degen
Een ademtocht zo diepdat druppen moesten volgenblies zich uitin een vogelzwermin de knikkende kruinen.En het bos werd een schipmet duizenden mastendat zacht de wereld uitdreef. Wij warentot de bodem verzonken aardmannetjes.Het licht raakte verstrooid.De reuzen van het woudspraken over onze hoofden heen. Even lag het laatste daglichtop de boomtoppenals eeuwige…
‘Geloof jij nog in de taal?’vroeg ik haar.Ze keek me glimlachend aanknikteen bleef zwijgen. © André Degen
